ΘΕΟΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΠΙΝΑΚΑ


ΓΙΑΤΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΙΑΛΟΓΟΣ



Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014

Αλέξανδρος Μωραϊτίδης "Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΤΥΡΟΠΙΤΑΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΦΑΣΚΟΜΗΛΟΝ"




Ένα χριστουγεννιάτικο απολαυστικό αφήγημα του Αλέξανδρου Μωραϊτίδη που αναδεικνύει στοιχεία της προσωπικότητας του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Το αναζητούσαμε πολύ καιρό τώρα και βρήκαμε τα παρακάτω αποσπάσματα (πηγή: kuk.blogspot.gr/2004/12/revenge.html )

Υπόθεση: Ο Μωραϊτίδης θέλει να κεράσει τον Παπαδιαμάντη τυρόπιτα σκιαθίτικη. Η συνέχεια όμως επιφυλάσσει εκπλήξεις!


Αλέξανδρος Μωραϊτίδης "Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΤΥΡΟΠΙΤΑΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΦΑΣΚΟΜΗΛΟΝ" (1928).

-Να μένεις ήσυχος· την αυγή η τυρόπιττα θα είναι έτοιμη.
-Καθώς σου είπα.
-Ναι παιδί μου, θα είναι όπως την θέλεις. Τυρόπιττα.

........................................................................................................................................................

 - Το όνομα σου παιδί μου;
- Αλέκος.
- Λοιπόν παιδί μου, κυρ-Αλέκο, θα είναι τυρόπιττα σκιαθίτικη όπως μου είπες. Θα ανοίξω ένα φύλλο, θα ρίψω βούτυρο αρκετό, και τυρί με αυγά κτυπημένα και διάφορα μυριστικά και μπαχαρικά. Θα τυλίξω έπειτα όμορφα-όμορφα το φύλλον ώστε να γίνη ένας ρουλές γεμιστός, και κατόπιν θα τον τυλίξω κουλούρα, και μέσα εις ένα ταψί θα την φουρνίσω. Θα είναι τυρόπιττα Σκοπελίτικη.
-Όχι, Σκιαθίτικη, κυρ-Μίχα. Σκιαθίτικη σου είπα.
-Σκοπελίτικη, Σκιαθίτικη, το ίδιον είναι. Ημείς οι Ηπειρώται είμεθα κοσμογυρισμένοι και γνωρίζουμε του κάθε μέρους τας ιδιοτροπίας εις αυτά τα είδη. Να σου κάμω εγώ ψαρόπιτα Τρικεριώτικη που να τρώγει η μάνα και να μη δίνη του παιδιού.

..............................................................................................................................................
«Αλλ’ είχεν εις το βάθος μέσα ο φούρνος αυτός και μίαν αληθινήν έκπληξιν. Μέσα εις ένα πολύ σκοτεινόν διάδρομον, εκεί όπου ήσαν οι ζυμωτικές σκάφες, είχεν ένα είδος προχείρου ζαχαροπλαστείου μπουγάτσας και λουκουμάδων. Εκεί εις τον σκοτεινόν διάδρομον εκείνον, δίπλα από του ζυμωτηρίου τις σκάφες, ήσαν δύο τρία τραπεζάκια με μάρμαρον λευκόν-ώ έκπληξις!- και δίπλα των ένας άλλος πάγκος ωσάν θρανίον σχολείου, ένθα εκάθηντο οι πελάται, όσοι επρόφθανον, οι δε λοιποί ίσταντο όρθιοι, και έτρωγον τους περιφήμους του γέρο-Μίχα λουκουμάδες.»


(Ο Μωραϊτίδης θέλει να ανταποδώσει κέρασμα του Παπαδιαμάντη)

Ενθυμούμαι μάλιστα και το είδος του φαγητού· κρέας με κολοκυθάκια προφαντά θεωρούμενα εκείνην την ώραν του έτους. Το δείπνον εκείνον μου άφησεν αλησμονήτους αναμνήσεις. Πρώτην φοράν ο Παπαδιαμάντης να ευρεθή την νύκτα ελεύθερος και να μου προσφέρει και δείπνον· εις το οποίον επεράσαμεν εξαίσια παρατείνοντες αυτό μέχρι μεσονυκτίου. Θέλων λοιπόν να ανταπωδώσω την έκπληξιν παρήγγειλα την τυρόπιτταν, χωρίς να γνωρίζει τίποτε ο εξάδελφος μου, να την φάγωμεν τα Χριστούγεννα, όρθρου βαθέος, μετά την χαρμόσυνον εορτήν.


...............................................................................................................................................

Οι γαστρονομικές προτιμήσεις του Παπαδιαμάντη

«Πολλάκις τον χειμώνα, όταν κατά τας 11 μετέβαινεν εις του Καχριμάνη [το παντοπωλείον] να δειπνήση, τόσον αργά, αφού πλέον είχεν εξονυχίσει τας Αγγλικάς εφημερίδας, ενώ ο κυρ-Βασίλης του είχε φυλαγμένον ωραίον φαγητόν, επροτιμούσε καλύτερα μιαν φασουλάδα από το γειτονικόν υπόγειον· και γεμίζων από ψωμία το βαθύ πιάτον, έτρωγεν αρπακτικά ωσάν όρνεον, κουρασμένος, θα είπητε, από την αποκαρδιωτικήν νυκτερινήν εργασίαν οπού πολύ την εχθρεύετο, παρά πολύ, ως ο διάβολος το κηρί, το δη λεγόμενον. Επροτιμούσε δε την φασουλάδαν, καθώς μου εξεμυστηρεύετο κατά την διάρκειαν του φαιδρού μας δείπνου, διότι οι ατμοί της του ενθύμιζον χιόνια και θύελλας και τρικυμίας εκτάκτους της ωραίας πατρίδος, των οποίων την αναπαράστασιν απελάμβανεν μακαριώτατα, θερμαινόμενος σώμα και ψυχήν, τας θλιβεράς χειμερινάς των Αθηνών νύκτας, με την αχνίζουσαν φασουλάδα.»

 Εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου. Δεξιός ψάλτης ο Παπαδιαμάντης, αριστερός ο Μωραϊτίδης. Η Αγρυπνία τελειώνει στις πέντε το πρωΐ.  «Ένα ιδιωτικόν εκκλησιδάκι, απέναντι των φυλακών του Παλαιού Στρατώνος του ιππικού, παρά την αρχαίαν Αγοράν».

«Τότε προτείνω εις τον Παπαδιαμάντην, χωρίς να του εξαγορευτώ το μυστικόν μου το απόκρυφον, να μεταβώμεν εις το Αναβρυτήριον εις τον φούρνον του γέρο-Μίχα να φάγωμεν λουκουμάδες- ημέρα οπού είναι του είπα. Εκείνος ευχαρίστως αποδεχθείς την πρότασίν μου,δεν έδειξεν καμμίαν απαρέσκειαν. Μας ηκολούθησεν δε και τις αχώριστος φίλος μας [...] ο Θεοφάνης, ένας ευλαβέστατος χριστιανός, γηγενής αθηναίος [...]»
Ο φούρνος ήτο κατάφωτος. Αδιακόπως προσήρχοντο όμιλοι φίλων, έτρωγον τους λουκουμάδες των και απήρχοντο. Ένας ευώδης ελαίου και μέλιτος καπνός επλήρου όλον το εσωτερικόν αυτού και ιδίως τον παρά τα ζυμωτήρια σκοτεινόν διάδρομον, όπου πολλοί θαμώνες και φίλοι των λουκουμάδων ανέμενον άλλοι καθήμενοι, άλλοι όρθιοι.
-Οι κύριοι εδώ; Μας προσφωνεί ένας υπηρέτης σπεύσας εις περιποίησιν μας. Και μας ερωτά αποσπογγίζων καλώς το μάρμαρον της τραπέζης: -Τρία κατοσταράκια;
-Φέρε μας την τυρόπιττα, σε παρακαλώ, είπον εγώ αίφνης ατενίζων προς τον Παπαδιαμάντην.
-Η τυρόπιττα να έλθει αμέσως! κραυγάζει ο υπηρέτης και φεύγει.



«Να ζήσεις Αλέκο μού λέγει κατά την συνήθειαν του. Ήρχισε δε αμέσως να ψάλλη ελαφρά-ελαφρά το «Χριστός γεννάται, δοξάσατε», πολύ γλυκά και πολύ ορεκτικά, ως εάν έτρωγε αληθώς την τυρόπιτταν»


Όμως........

«οποία υπήρξεν η έκπληξις μου, όταν είδα μέσα στο εις το βαθύ εκείνον ταψίον μιαν παχυτάτην ζύμην, ως ένα πολτώδες ψωμίον, όπου έπλεε μέσα εις τα βούτυρα.»


Ο Παπαδιαμάντης τότε..................................

«Δίδει αμέσως μια με το χέρι του εις το ταψίον, το οποίον άρχισε να περιστρέφεται ωσάν ένας δίσκος οδοπαικτών, και βλέπων με μετά τινος ειρωνικού μειδιάματος, φωνάζει εγειρόμενος:
-Αυτό δεν είναι τυρόπιττα! Αυτό είναι σκεμπές!»


Ο Θεοφάνης:

«-Στάσου Αλέξανδρή, στάσου. Είναι που-δί-γκα!»

Φωνάζουν τον γέρο-Μίχα (ιδιοκτήτη του φούρνου) να δώσει εξηγήσεις κι εκείνος

«βυθίζων ένα πηρούνιον εις το ταψίον, προσεπάθει να εξαγάγη τα καρυκεύματα της παραγγελθείσης τυρόπιττας, αλλά δεν εύρισκε τίποτε, διότι όλα είχον διαλυθή και ενωθή με το πολτώδες εκείνο ψωμίον, οπού ήτο εξωγκωμένον ωσάν φούσκα»


Ο Π. φεύγει έξαλος ευχόμενος «με κάποιον θυμόν»
«-Καλή χρονιά σας!»


Ο Μωραιτίδης πληρώνει και μαζί με τον Θεοφάνη τον ακολουθούν  ενώ ακούνε πίσω τους τον γέρο-Μίχα:

«Ωχ, αδελφέ! Ψύλλους στ’ άχυρα! ...Τέτοιες ημέρες λοιώνουν όχι μόνον τυριά και βούτυρα αλλά και τα μυαλά των ανθρώπων...»


 Στου Ψυρή.  Καφενείον του Τσούτη που διανυκτερεύει. Ο Παπαδιαμάντης παραγγέλνει:

«-Δύο φασκόμηλα αμέσως, Λάμπρο, και ένα ναργιλέ σέρτικον»


*** 
(Το διήγημα βρίσκεται στον τρίτο τόμο απάντων των διηγημάτων του Μωραϊτίδη που εκδόθηκαν από τις εκδόσεις "στιγμή", το 1993, με φιλολογική επιμέλεια Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλου)

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

Αλέξανδρος Μωραϊτίδης "Βαρυχειμωνιά"

Το 1891 ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης (ξάδερφος του Παπαδιαμάντη) έγραψε το διήγημα  "Βαρυχειμωνιά". Η περιγραφή, με την οποία αρχίζει αξεπέραστη. Ας την απολαύσουμε (προσέξτε και την παιγνιώδη διάθεσή του), μέρες που είναι!


Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ



Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή τη συζήτηση που γίνεται - για μία ακόμη φορά- σχετικά με τα Ωρολόγια Προγράμματα του Γυμνασίου και του Λυκείου, καθώς και για τη Δομή του Νέου Γενικού και Τεχνικού Λυκείου, έχει αρχίσει και πάλι ένας ενδιαφέρον διάλογος για το μάθημα των Θρησκευτικών και τη θέση που μπορεί να έχει σε ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα. Επίκεντρό του είναι τα μορφωτικά αγαθά που μπορεί να παρέχει στο νέο άνθρωπο και ποια πρέπει να είναι αυτά. Ταυτόχρονα ο προβληματισμός αφορά και τη μορφή του μαθήματος, αν δηλαδή θα είναι, με τη σημερινή μορφή του, υποχρεωτικό ή προαιρετικό.
Στο σύγχρονο ελληνικό σχολείο, όπως είναι γνωστό, υπάρχει μία μεγάλη ποικιλία μαθημάτων. Προφανώς όλα αυτά χρησιμεύουν για να μπορέσουν να διαμορφώσουν το χαρακτήρα του νέου ανθρώπου και να τον  βοηθήσουν να γίνει μία ολοκληρωμένη προσωπικότητα, όπως άλλωστε τονίζεται και στο νόμο 1566/85 που καθορίζει τις αρχές της εκπαίδευσης στον τόπο μας. Για την πραγματοποίηση   αυτών  των στόχων ο μαθητής αποκτάει γνώσεις και καλλιεργεί δεξιότητες   που  θεωρούνται  πως θα του φανούν χρήσιμες στη μετέπειτα ζωή του και θα τον βοηθήσουν να ερμηνεύσει τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Σκέπτομαι πως θα μπορούσε να επιτευχτεί αυτό,  τη στιγμή που ο νέος άνθρωπος θα στερούνταν ενός βασικού εργαλείου που είναι η γνωριμία με παραδόσεις σαν την Ορθοδοξία,  οι οποίες διαμόρφωσαν την ταυτότητά του, και με το θρησκευτικό φαινόμενο, το οποίο αποτελεί βασικό συστατικό πολλών εκδηλώσεων της σημερινής πραγματικότητας
Το θρησκευτικό φαινόμενο, όπως είναι γνωστό,  αποτελεί το κέντρο και είναι η κινητήρια δύναμη πολλών εκδηλώσεων (θετικών ή αρνητικών) του σύγχρονου ανθρώπου. Είναι δηλαδή βασικό συστατικό της ανθρώπινης συμπεριφοράς και του πολιτισμού και απαιτείται η διερεύνησή του, καθώς και η κατανόησή του  για να ερμηνευθεί ορθά η πραγματικότητα μέσα στην οποία ζουν (και θα ζήσουν) οι μαθητές . Μία εκπαίδευση λοιπόν που δε θα δώσει σημασία στην παρουσίασή του θα είναι ελλιπής ή στρεβλή, και θα έχει στερήσει απαραίτητες γνώσεις από τους νέους ανθρώπους.
Για να γίνουν περισσότερο κατανοητά τα παραπάνω ας φανταστούμε ένα σχολείο στο οποίο δε θα υπήρχε το θρησκευτικό μάθημα. Σε αυτό λοιπόν ο μαθητής θα αγνοούσε, εκτός των άλλων, και  σημαντικά ζητήματα που αφορούν αυτό που ονομάζουμε «δυτικό πολιτισμό». Για παράδειγμα δε θα είχε την ευκαιρία να ακούσει την αφήγηση της Δημιουργίας, όπως την περιγράφει η Παλαιά Διαθήκη, που αποτελεί ένα από τα θεμέλιά του, και είναι βασικό κείμενο αφετηρίας αφού έδωσε το έναυσμα για να μπορέσουν διανοητές να  εξηγήσουν την αρχή της ζωής (θεωρία εξέλιξης, Bing Bang), ενώ βοήθησε  τον άνθρωπο να συνειδητοποιήσει την ανάγκη του σεβασμού της ζωής και να ευαισθητοποιηθεί. Ακόμη και στις περιπτώσεις που αποτέλεσε επίκεντρο διαμάχης έγινε αιτία να γνωρίσει άνθιση η κριτική σκέψη.  Η γνώση της  λοιπόν είναι το ίδιο σημαντική με τη γνώση του πυθαγορείου θεωρήματος, της Magna Charta, των φιλοσοφικών αντιλήψεων του Πλάτωνα, της ρωμαϊκής νομικής συμβολής, των νόμων της Φυσικής, της Χημείας  κοκ.
Ας ξεκαθαριστεί όμως και τι είναι απαραίτητο να παρέχει ένα θρησκευτικό μάθημα, καθώς  και ο τρόπος που θα παρουσιάζεται το θρησκευτικό φαινόμενο. Θα γίνεται λοιπόν λόγος για τις εκδηλώσεις του στην Παταγονία και την Αλάσκα, παραδείγματος χάριν, (χωρίς αυτό να σημαίνει πως δε θα υπάρχει αναφορά και για τα θρησκευτικές ιδέες σε αυτές τις γωνίες του πλανήτη μας) ή θα δίνεται βαρύτητα στις εκφάνσεις της θρησκευτικότητας που γνωρίζει η ελληνική και η ευρωπαϊκή κοινωνία; Το δεύτερο φαίνεται να προσεγγίζει περισσότερο τα ενδιαφέροντα και τις ανάγκες των μαθητών, οπότε θα είναι δύσκολο να μην υπερισχύει η παρουσίαση του χριστιανισμού,  και ειδικότερα της Ορθοδοξίας, κατά κύριο λόγο, σε ένα θρησκευτικό μάθημα του ελληνικού σχολείου.
Το μάθημα λοιπόν των Θρησκευτικών φαίνεται να δίνει πολλά μορφωτικά αγαθά και να συμβάλλει με θετικό τρόπο, στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του νέου ανθρώπου. Είναι ανάγκη λοιπόν αν αναβαθμιστεί,  και ενδεχομένως να αυξηθούν οι ώρες διδασκαλίας του. Για παράδειγμα στη Γ΄ Γυμνασίου θα μπορούσε να υπάρχει, εκτός από τη σημερινή ύλη,  και η διδασκαλία ενός ανθολογίου κειμένων με θρησκευτικό χαρακτήρα που βοήθησαν στη διαμόρφωση του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Επομένως μαθήματα σαν τα Θρησκευτικά έχουν βασικό ρόλο σε ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα, αφού βοηθούν τους μαθητές μας να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα μέσα στην οποία ζουν,  και δίνουν εργαλεία γνώσης σημαντικών πνευματικών και κοινωνικών παραμέτρων που καθορίζουν ακόμη και λεπτομέρειες της ζωής μας!

ΝΠ

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014

"Εκπαίδευση : Προς μία νέα τάξη ‘αξίων’ και αξιών; "

Ένα άρθρο με πολύ ενδιαφέρον του εκλεκτού συναδέλφου κ. Σταύρου Γουλούλη. Πρώτη δημοσίευση στη μόνιμη στήλη του «Τι πραγματικά συνέβη;», στην εφημερίδα LARISSANEΤ


[60]
«Τι πραγματικά συνέβη;»


Εκπαίδευση : Προς μία νέα τάξη ‘αξίων’ και αξιών;

   Φίλοι  εκπαιδευτικοί με παρακινούν να μην ασχολούμαι μόνο με παρελθόντα αλλά και με σύγχρονα ζητήματα. Δεν διεκδικώ να φωτίσω κανέναν, όλοι έχουν γνώμη. Μία αρχειακή έρευνα όμως, μνήμης ή εγγράφων είναι χρήσιμη. Όπως την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, την οποία συνάδελφοι της Αριστεράς δεν θέλουν. Δεν έχουν κι άδικο, αν και δεν συμφωνώ ακριβώς με ορισμένους. Μερικά δείγματα εξετάζω. Είναι στο έργο του Ιστορικού. Συνδικαλιστές ή το Υπουργείο ας ερευνήσουν σε πανελλαδική κλίμακα να βγάλουν τελικά συμπεράσματα.
   Το πρόβλημα είναι παληό. Η κρατική διοίκηση (1946-1974) είχε εξελιχθεί σε καρκίνωμα εκφοβισμού συνειδήσεων, προωθήσεως ημετέρων. Τέτοιο ρόλο στην Εκπαίδευση είχαν οι λεγόμενοι Επιθεωρητές, όταν βέβαια ήταν εγκάθετοι. «Τώρα πηγαίνω να πιάσω στα πράσα έναν κομμουνιστή» -έφοδο δηλαδή απροειδοποίητα στο μάθημα- είπε τέτοιος Επιθεωρητής σε γνωστόν του, κι εκείνος στον ελεγχόμενο, έναν καθηγητή μου (κ.Γε.Παρ.) και μου το διηγήθηκε ο ίδιος. Φυσικά δεν ήταν κομμουνιστής, ίσως λίγο ατίθασος…. Έτσι αξιολογούσαν τότε τους ανθρώπους με τσαγανό… Πέραν αυτού στην Ελλάδα υπάρχει ένα ‘φυλετικό’ πρόβλημα: ευνοούμε συγχωριανούς μας, δικούς μας, ‘παιδιά’ μας. Κάτι που δεν διορθώθηκε μέχρι τώρα. Δεν βρίσκεις εύκολα επιθεωρητή όπως λεν οι Αμερικανοί stateman.
   Μετά το 1981 το νέο σύστημα αξιολόγησης, πάνω στη λογική ‘πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι’, εναπέθεσε την Εκπαίδευση στον «πατριωτισμό των Ελλήνων». Κανένας δεν θα αξιολογούσε κανέναν. Σύμβουλοι διακοσμητικοί… Στην αρχή πήγαιναν στην τάξη -κατόπιν προειδοποιήσεως- να συμβουλέψουν, μετά τους πάτησε το τρένο. Σε μένα π.χ δεν ήλθε ποτέ κανείς. Τι έλεγα τόσα χρόνια….;
   Η Εκπαίδευση που έζησα δεν είχε πρόβλημα λειτουργίας, διότι οι πλείονες εκπαιδευτικοί έχουν και αξία και φιλότιμο. Τους κρίνουν οι φυσικοί κριτές τους, παιδιά και γονείς. Αυτό μας προϊδέασε ένας παλιός καλός σύμβουλος [κ.Κ.Στα.], πώς να σταδιοδρομήσουμε: «Η φήμη θα σας ακολουθεί μέχρι τη σύνταξη και μετά..». Μας πήραν λοιπόν με το καλό. Ο Έλληνας θέλει φιλότιμο, αν και εδώ διαβλέπω μία πίεση με το ‘γάντι’ ενός ‘ρεαλιστή’ συμβούλου σε ένα κράτος που τον αφοπλίζει.
   Πίσω από την «πολιτική φιλοτιμίας» όμως κρυβόταν μία απάτη. Πέρασε στην κοινωνία ότι κανείς υπάλληλος δεν κρίνεται, όπως και οι πολιτικοί. Δεν υπήρχε φάκελος αποδοτικότητας υπαλλήλου, αλλά πιο άμεσοι τρόποι να εκλέγονται σύμβουλοι, επιτελείς. Έγινε μοιρασιά στους κομματικούς ημετέρους, ‘κυβερνητικοί’ - ‘αντιπολιτευτικοί’. Ακούσθηκαν κάτι νούμερα αντίστοιχα 60%, 30% κτλ. Tα αφήνω στην κρίση του καθενός.
   Πως όμως διάφοροι ευνοημένοι αναδείχθηκαν; Γνωριζόμαστε καλά στην επαρχία. Αντί για υποδειγματικές διδασκαλίες μερικοί έδιναν προτεραιότητα …στις (εικονικές;) υπερωρίες. Οι σύμβουλοι ήταν σαν να μην υπήρχαν. [Εξαιρέσεις λίγες, π.χ. ο καλός καθηγητής μας κ. Αχ.Πιτσίλκας].
   Με ποια κριτήρια και ποιοι προήχθησαν; Ζητήθηκε ποτέ η ικανή και αναγκαία προϋπόθεση, το κύριο έργο τους στην τάξη; Μερικοί υπολογίζω ότι δούλεψαν τρία, πέντε, άιντε οκτώ-δέκα χρόνια. Στα υπόλοιπα που ήταν;
   Θέλετε ένα γαργαλιστικό παράδειγμα; Αποσπασμένη φιλόλογος στη Βιβλιοθήκη για δύο χρόνια (υπολογίζω 2+4+4+2 χρόνια σε ανάλογα παραπόρτια) είχε σχεδόν εξαφανισθεί. Ρώτησα μερικούς υπαλλήλους: «Που είναι η τέτοια..;». Απάντηση ενός [Ιω.Α]: «Ό,τι ξέρεις εσύ, ξέρουμε κι εμείς». Άλλης: «Άστα, μην τα ψάχνεις». Κάποιοι όμως την είδαν σε άλλη Βιβλιοθήκη, όπου δούλευε μελέτη χρηματοδοτημένη από την Τ.Α. Χαρά και εργασία! Και επιδοτούμενο χρήμα! Και ο μισθός να πέφτει…
   Πολλοί υποψήφιοι το έλεγαν ευθέως ότι προήχθησαν με τυπικά, κυρίως κομματικά κριτήρια. Προέτασσαν πτυχία, όταν διέθεταν. Αλλά εδώ θίγεται ένα άλλο θέμα. Αυτοί που κατείχαν πτυχία, δεύτερα, τρίτα…, μεταπτυχιακά, διδακτορικά, …κά, …κά…, πως τα έκαναν; Πήραν υποτροφία, άδεια; Κάποιοι ναι. Οι υπόλοιποι; Εδώ λοιπόν αναδύθηκε μία αόρατη ελληνική ‘βιομηχανία’, ιδίως μετά το 2004. Με την υπάρχουσα αδιαφάνεια έφερνε όποιος ήξερε ακόμη κι από εξωτερικό τα δέοντα. Άλλοι, μιλάμε για χιλιάδες, με την κάλυψη ανωτέρων τους, της κομματικής πολιτικής, χρόνια ήταν χωμένοι σε διάφορες τρύπες, Υπηρεσίες τού Υπ.Παιδείας, Βιβλιοθήκες, Γεν.Αρχεία, όπου χωράει νους ανθρώπου. Εκεί ήξεραν τι ύφαιναν. Μεταπτυχιακά. Μόρια.. [Σημ.: οι αποσπασμένοι, λένε, έφτασαν τις 18.000]
   Ναι αλλά τώρα τέτοια ιντελιγέντσια που λάκισε από την τάξη θα κρίνει το σύνολο. Θα είναι Η Κυρίαρχη Τάξη: έχουν ηθικό δικαίωμα;
   Ποιότητα; Τα αρχεία αποκαλύπτουν, αλλά ποιος ψάχνει; Κάποτε εισήγαγα στα ΓΑΚΛάρισας το αρχείο των ΠΕΚ με τις αξιολογήσεις καθηγητών στους εκπαιδευτές τους (1997). Έγραφαν λοιπόν για εκπαιδευτή τάχα, έναν γυρολόγο, που αργότερα έγινε κριτής τους: «Είναι άσχετος με την Εκπαίδευση». «Είναι εκτός τόπου και χρόνου». Αντίθετα για την εκλεκτή συνάδελφο Στ.Νταβαρούκα έγραφε κάποια κυρία: «Θα ήθελα να ήταν καθηγήτρια στα παιδιά μου»!
   Μπορούμε να μιλάμε αναμφίβολα για μία φαντασιακή θέσμιση της Εκπαιδευτικής αξιολόγησης. Δημιουργήθηκε, με εξαιρέσεις βέβαια, πλασματικώς ‘άρχουσα τάξη’. Στάθηκε ελάχιστα στη τάξη, πρόκοψε στη ζούλα, δεν κρίθηκε ποτέ. Δεν ξέρω πόσοι είναι οι πραγματικά καθαροί. Οπότε η ρεαλιστική Αριστερά αντιδρά. Αν κυβερνήσει, ας τους περάσει σε μια έντυπη κατάσταση να δούμε που υπήρετησαν, κι ας στείλει μερικούς πίσω στα θρανία να συμπληρώσουν χρόνια υπηρεσίας...
   Στην κρίσιμη σημερινή συγκυρία τίθεται δομικό ζήτημα της ελλαδικής κοινωνίας. Πως με ένα ανάξιο έως διεφθαρμένο σύστημα θα δημιουργηθούν αξιολογητές που θα επιβάλουν αξίες για να δουλεύουν και να προωθούνται άξιοι… Και πως υλοποιούνται οι αξίες, όταν πλείστοι προάγονται συνοπτικά και με πονηριά;

Σταύρος Γουλούλης


Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2014



Τι σχέση μπορεί να έχει ένας συγγραφέας που κινείται στο μεταίχμιο ανάμεσα στο Μεσαίωνα και την Αναγέννηση με το σήμερα; Ο Δάντης Αλιγκέρι έχει επιδράσει στη σημερινή κουλτούρα;  Το έργο του «Θεία Κωμωδία» αποτελεί έναν πυλώνα του δυτικού πολιτισμού;  Τελικά η πνευματική παραγωγή του Μεσαίωνα βοήθησε στην ανάπτυξη της Ευρώπης ή αποτελεί ένα σκοταδιστικό προϊόν;

Αυτά και άλλα  πολλά ερωτήματα θα απαντηθούν  σε μία φιλική συζήτηση στο φιλόξενο πατάρι του βιβλιοπωλείου ΠΑΙΔΕΙΑ (Μ. Αλεξάνδρου 6, Λάρισα) την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014 και ώρα 07.30. Ο Νίκος Παύλου θα μιλήσει με το γνωστό Λαρισαίο φιλόλογο-ερευνητή Κώστα Πάνο για το θέμα , σε μία κουβέντα που φιλοδοξεί να αποτελέσει τη απαρχή μιας σειράς συναντήσεων  της ομάδας «Ανέγνων, Έγνων» που ο καθένας μπορεί να παρακολουθήσει, να πάρει το λόγο και να εκφράσει τη γνώμη του για το θέμα .