ΘΕΟΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΠΙΝΑΚΑ


ΓΙΑΤΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΙΑΛΟΓΟΣ



Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

Karl Barth "Η Προς Ρωμαίους επιστολή". Ένα σπουδαίο βιβλίο από έναν μεγάλο θεολόγο

Barth


Karl Karl Barth Briefmarke.jpg

Barth, Η προς Ρωμαίους επιστολή, (μτφρ. Γιώργος Βλαντής), εκδόσεις Άρτος Ζωής, Αθήνα 2015


ΑΝ ΕΧΩ ΕΝΑ "ΣΥΣΤΗΜΑ", τότε αυτό συνίσταται στο ότι διατηρώ κατά το δυνατόν επίμονα προ οφθαλμών αυτό που ο Κίρκεγκωρ αποκάλεσε "άπειρη
ποιοτική διαφορά" χρόνου και αιωνιότητας, με τη θετική και την αρνητική της σημασία. "Ο Θεός βρίσκεται στον ουρανό και εσύ στη γη". Η σχέση αυτού του Θεού προς αυτόν τον άνθρωπο, η σχέση αυτού του ανθρώπου προς αυτόν τον Θεό είναι για μένα το θέμα της Βίβλου και η σύνοψη της φιλοσοφίας εν ταυτώ. Στο σταυροδρόμι αυτό η Βίβλος βλέπει τον Ιησού Χριστό.
Προσεγγίζοντας τώρα ένα κείμενο όπως η Προς Ρωμαίους επιστολή, ασχολούμαι με αυτό υπό την προσωρινή προϋπόθεση ότι η εξίσου λιτή όσο και απροσμέτρητη σημασία αυτής της σχέσης θα πρέπει να ήταν για τον Παύλο, καθώς οικοδομούσε τις έννοιές του, προ οφθαλμών, και μάλιστα με την ίδια τουλάχιστον οξύτητα που παρουσιάζεται και μπροστά μου, καθώς τώρα καταπιάνομαι με τον προσεκτικό αναστοχασμό πάνω στις έννοιες του.
Το να προϋποθέτω προσωρινά ότι ο Παύλος στην Προς Ρωμαίους επιστολή μίλησε όντως για τον Ιησού Χριστό και όχι για κάτι άλλο είναι κατ' αρχήν μια παραδοχή τόσο καλή ή τόσο κακή όσο οποιαδήποτε άλλη από τις προσωρινές παραδοχές των ιστορικών. Αν με ρωτούσε βέβαια κανείς για ποιο λόγο προσεγγίζω την Προς Ρωμαίους επιστολή με αυτήν ακριβώς την παραδοχή, θα απαντούσα αντερωτώντας: θα μπορούσε ένας σοβαρός άνθρωπος να προσεγγίσει ένα κείμενο που εκ των προτέρων δεν είναι ανάξιο κάθε σεβασμού με μια άλλη παραδοχή από το να δεχτεί ότι ο Θεός είναι Θεός;
Και αν επέμενε κανείς να παραπονιέται για το πόση βία ασκώ στον Παύλο με αυτή την παραδοχή, τότε θα έπρεπε να διατυπώσω το αντίθετο παράπονο, ότι δηλαδή άσκηση βίας στον Παύλο είναι τούτο: όταν κανείς τον κάνει να μιλάει κατ' επίφασιν για τον Ιησού Χριστό, αλλά στην πραγματικότητα τον παρουσιάζει να ομιλεί για ένα ανθρωποσοφικό χάος από απόλυτες σχετικότητες και σχετικές απολυτότητες. Για το χάος αυτό ο Παύλος σε όλες του τις Επιστολές επιφυλάσσει μόνο εκφράσεις βαθύτατης απέχθειας. (KARL BARTH, από την πρόλογο της δεύτερης έκδοσης)

Περιεχόμενα

Πρόλογος στην πρώτη έκδοση
Πρόλογος στη δεύτερη έκδοση
Πρόλογος στην τρίτη έκδοση
Πρόλογος στην τέταρτη έκδοση
Πρόλογος στην πέμπτη έκδοση
Πρόλογος στην έκτη έκδοση

Εισαγωγή
Ο συντάκτης της επιστολής προς τους αναγνώστες
Προσωπικά ζητήματα
Το θέμα
Η νύχτα
Η αιτία της
Η δράση της
Η δικαιοσύνη των ανθρώπων
Ο κριτής
Η κρίση
Η δικαιοσύνη του Θεού
Ο νόμος
Ιησούς
Δια μόνης της πίστεως
Η φωνή της ιστορίας
Η πίστη είναι θαύμα
Η πίστη είναι αφετηρία
Η πίστη είναι δημιουργία
Για την ωφέλεια της ιστορίας
Η ημέρα ήγγικεν
Ο καινός άνθρωπος
Ο καινούργιος κόσμος
Η χάρη
Η δύναμη της ανάστασης
Η δύναμη της υπακοής
Η ελευθερία
Το όριο της θρησκείας
Το νόημα της θρησκείας
Η πραγματικότητα της θρησκείας
Το πνεύμα
Η απόφαση
Η αλήθεια
Η αγάπη
Η δοκιμασία της εκκλησίας
Αλληλεγγύη
Ο θεός του Ιακώβ
Ο θεός του Ησαύ
Η ενοχή της Εκκλησίας
Η κρίση της γνώσης
Το φως εν τη σκοτία
Η ελπίδα της Εκκλησίας
Η ενότητα του Θεού
Ένας λόγος προς τους εκτός
Ο στόχος
Η μεγάλη ταραχή
Το πρόβλημα της ηθικής
Η προϋπόθεση
Θετικές δυνατότητες
Αρνητικές δυνατότητες
Η μεγάλη αρνητική δυνατότητα
Η μεγάλη θετική δυνατότητα
Η κρίση της απόπειρας ελεύθερης ζωής
Ο Απόστολος και η κοινότητα
Επίμετρο
Ευρετήριο

Για το μεγάλο θεολόγο της "διαλεκτικής θεολογίας" βλ  στη wikipedia πατώντας εδώ

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015

Αλέξανδρος Μωραϊτίδης ΒΑΡΥΧΕΙΜΩΝΙΑ (1891)

Αποτέλεσμα εικόνας για snowΈνα Αποτέλεσμα εικόνας για snowαφήγημα ενός άλλου μεγάλου Σκιαθίτη συγγραφέα. Ιδανικό για τις μέρες των Χριστουγέννων (για να θυμηθούμε τις χαρές του χειμώνα)

                                                             Αλέξανδρος Μωραϊτίδης
 ΒΑΡΥΧΕΙΜΩΝΙΑ (1891)




Όταν εξημέρωσε, το χωρίον ευρέθη κουκουλωμένον από άσπρο-άσπρο χιόνι. Και δεν ήτο ολίγον το λευκόν του χειμώνος προϊόν. Είχεν, αν αγαπάτε, τριών σπιθαμών πάχος, αρκετόν ώστε να βυθίζωνται οι πόδες των διαβατών μέχρι του γόνατος, και να διακοπή η συγκοινωνία των γυναικών μετά των φούρνων και των κήπων, των μόνον οδοιπορικών γραμμών, αίτινες εις τα χωρία διατελούσιν υπό την αποκλειστικήν χρήσιν των γυναικών.

Οδοί και στενωποί.....

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2015

"τον επί θρόνου καθήμενον ωχρόν Παραβάτην..."

Αποτέλεσμα εικόνας για πελιδνός ο παράφρων τύραννοςΟι "Θεολόγοι του μαυροπίνακα" σε παλιότερη ανάρτηση έχουν δημοσιεύσει το αριστούργημα του μεγάλου Παπαδιαμάντη " Στο Χριστό στο Κάστρο". Αναδημοσιεύεται εδώ το απόσπασμα που περιγράφει το Ναό της Γεννήσεως στη Σκιάθο. Μία μοναδική καταγραφή!

Ο ναός της Χριστού Γεννήσεως ήτο η παλαιά μητρόπολις του φρουρίου. Ο ναΐσκος, προ εκατονταετηρίδων κτισθείς, ίστατο ακόμη ευπρεπής και δχί πολύ εφθαρμένος. Ο παπα-Φραγκούλης και η συνοδεία του φθασαντες εισηλθον τέλος εις τον ναόν του Χριστού, και η καρδία των ησθανθη θάλπος και γλυκύτητα άφατον. Ο ιερεύς εψιθυρισε μετ ενδομύχου συγκινήσεως το «Εισελεύσομαι εις τον οίκον σου», κι η θειά το Μαλαμώ, αφού ήλλαξε την φ στάνα της την βρεγμενην κι εφόρεσεν άλλην, στεγνήν, και το γ νάκι της το καλό, τα οποία ευτυχώς ειχεν εις αβασταγήν καλώς φυλαγμένα υπό την πρώραν της βάρκας, έδεσε μέγα σάρωθρον εκ στοιβών και χαμόκλαδων και ηρχισε να σαρώνη το έδαφος του ναού, ενώ αι γυναίκες αι άλλαι ήναπταν επιμελώς τα κανδηλια, και ήναψαν μέγα πλήθος κηρίων εις δυο μανουάλια, και παρεσκεύασαν μεγάλην πυράν με ξηρά ξύλα και κλάδους εις το προαύλιον του ναού, όπου εσχηματίζετο μακρόν στένωμα παράλληλον του μεσημβρινού τοίχου, κλειόμενον υπό σωζόμενου ορθού τοιχίου γείτονος οικοδομής, κι εγέμισαν άνθρακας το μέγα πύραυνον, το σωζόμενον εντός του Ιερού Βήματος, και έθεσαν το πύραυνον εν τώ μέσω του ναού, ρίψασαι άφθονον λίβανον εις τους άνθρακας. Και ωσφράνθη Κύριος ο Θεός οσμήν ευωδίας.  Έλαμψε δε τότε ο ναός όλος, και ήστραψεν επάνω εις τον θόλον ο Παντοκράτωρ με την μεγάλην κι επιβλητικήν μορφήν, και ηκτινοβόλησε το επίχρυσον και λεπτουργημενον με μυρίας γλυφάς τέμπλον, με τάς περικαλλείς της αρίστης Βυζαντινής τέχνης εικόνας του, με την μεγάλην εικόνα της Γεννήσεως, όπου «Παρθένος καθέζεται τα Χερουβείμ μιμουμένη», όπου θεσπεσίως μαρμαίρουσιν αι μορφαί του Θείου Βρέφους και της αμώμου Λεχούς, όπου ζωνταναι παρίστανται αι όψεις των αγγέλων, των μάγων και των ποιμένων, όπου νομίζει τις ότι στιλβει ο χρυσός, ευωδιάζει ο λίβανος και βαλσαμώνει η σμύρνα, και όπου, ως εάν η γραφική ελαλει, φαντάζεται τις επί μίαν στιγμήν ότι ακούει το «Δόξα εν υψίστοις Θεώ»! Εν τώ μέσω δε κρεμαται ο μέγας ορειχάλκινος και πολυκλαδος πολυέλεος, και ολόγυρα ο κρεμαστός χορός, με τάς εικόνας των Προφητών και Αποστόλων, υφ ον ετελούντο το πάλαι οι σεμνοί γάμοι των χριστιανών ανδρογύνων. Και ολόγυρα αι μορφαί των Μαρτύρων, Οσιων και Ομολογητών. Ίστανται επί των τοίχων ηρεμούντες, απαθείς, οποίοι εν τώ Παραδείσω, ευθύ και κατά πρόσωπον βλέποντες, ως βλέπουσι καθαρώς την Αγίαν Τριάδα. Μόνος ο Άγιος Μερκούριος, με την βαρείαν περικεφαλαίαν του, με τον θώρακα, τάς περικνημίδας και την ασπίδα, φαίνεται ολίγόν τι εγκαρσίως βλέπων και κινούμενος και ορών, εις τα δεξιά του ναού, εκεί όπου διατρυπά με το δόρυ του τον επί θρόνου καθήμενον ωχρόν Παραβάτην. Πελιδνός ο παράφρων τύραννος, με το βλέμμα σβήνον, με το στήθος αιμάσσον, μάτην προσπαθεί ν αποσπάση από το στέρνον του τον οξύν σίδηρον, και εξεμεί μετά της τελευταίας βλασφημίας και την μιαράν ψυχήν του. Γείτων της τρομακτικής ταύτης σκηνής παρίσταται γλυκεία και συμπαθεστάτη εικών, ο Άγιος Κήρυκος, τριετίζον παιδιον, κρατούμενον εκ της χειρός υπό της μητρός του, της Άγιας Ιουλιττης. Δία δώρων και θυσιών εζητει ο διώκτης Αλέξανδρος να ελκύση το παιδιον, και διά του παιδιού την μητέρα. Αλλ ο παίς, καλών την μητέρα του και υποψελλίζων του Χριστού το όνομα, έπτυσε τον τύραννον κατά πρόσωπον, και εκείνος εξαγριωθείς εκρήμνισε το παιδίον από της μαρμαρίνης κλίμακος, όπου συνέτριψε το τρυφερόν και διά στεφάνους πλασθέν κρανίον. Και εις την χηβαδα του Ιερού Βήματος, υψηλά, εφαινετο στεφανουμενη υπό αγγέλων η των Ουρανών Πλατυτέρα. Και κατωτερω, περί το θυσιαστήριον, ίσταντο, άρρητον.σεμνότητα αποπνεουσαι, αι μορφαι των μεγάλων Πατέρων, του Αδελφοθεου, του Βασιλείου, του Χρυσοστόμου και του Θεολόγου, και εφαινοντο ως να εχαιρον διότι εμελλον ν ακουσωσι και πάλιν τάς ευχας και τους ύμνους της Ευχαριστίας, ούς αυτοί εν Πνεύματι συνέθεσαν. Πέριξ δέ, και εντός και εκτός, εικονιζετο περιτεχνως όλον το Δωδεκαορτον και τα τάγματα των αγγέλων, και η βρεφοκτονία, και οι κόλποι του Αβραάμ και ο ληστής ο επί του σταυρού ομολογήσας. 

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2015

Ταξιδιωτικές εντυπώσεις από το «Περιβόλι της Παναγίας»

           Αποτέλεσμα εικόνας για Άγιον Όρος     
ΕΙΣ ΤΟ ΑΓΙΩΝΥΜΟΝ ΟΡΟΣ  
Κωνσταντίνος Μιχαηλίδης  . - Καθηγητής  14ου  Γυμνασίου  Λάρισας

      (Ταξιδιωτικές  εντυπώσεις  από  το  «Περιβόλι  της  Παναγίας»,  γραμμένες   μετά  από  επιθυμία  εκλεκτού  συναδέλφου  και  συνοδοιπόρου)        

          Δεν  περίμενα  πως  θα  έφτανα  να  θεωρώ  τον  εαυτό  μου  τόσο  τυχερό  που  είμαι  άντρας  και  δε  με  αγγίζει  το  άβατον  του  Αγίου  Όρους.  Η  κρυφή  ζήλεια  της  γυναίκας  μου,  που  δεν  ήθελε  ν` ακούσει  όλες  τις  λεπτομέρειες  της  διήγησης,  με  έκανε  να  το  σκεφτώ.  Θεωρούσα  τη  δυνατότητα  της  επίσκεψης   σαν  κάτι  δεδομένο  μέχρι  πρόσφατα,  δεν  είχα  όμως  ποτέ  κερδίσει  κάτι  από  το  προνόμιο  αυτό.
          Τα  ταξίδια  σου  προσφέρουν  εμπειρίες,  καινούργιες  παραστάσεις,  σε  ξεκουράζουν  ψυχικά  και  σε  ανανεώνουν.  Πόσα  όμως  ταξίδια  στη  ζωή  μας  θα  πάρουν  το  κεφάλι  μας  να  το  στρίψουν  αλλού  για  να  δούμε  τη  ζωή  διαφορετικά;  Ούτε  στα  κανάλια  της  Βενετίας  και  της  Αγίας  Πετρούπολης,  ούτε  στο  ηλιοβασίλεμα  στη  Σαχάρα,  ούτε  στο  πρώτο  25ημερο  ταξίδι  στα  22  μου  στην  Ιβηρική  δεν  είχα  ταξιδέψει  τόσο  μακριά  μέσα  μου,  όσο  σ`  αυτό,  μόλις  απέναντι  από  τη   Σάρτη.  Μόνη  συγκρίσιμη  εμπειρία  είναι  το  επικό  ταξίδι  στο  Μεξικό,  στα  29  μου,  για  ένα  μήνα,  με  αφάνταστες  περιπέτειες,  οργανωμένο  σε  μια  εποχή  πριν  το  διαδίκτυο. Είμαστε  μεγάλοι  πια  για  να  ενθουσιαζόμαστε,  μεγάλοι  και  για  να  ξέρουμε  τι  θεωρούμε  σημαντικό.
          Η  πρώτη  ευτυχής  συγκυρία  στο  μόλις  δυόμιση  ημερών  ταξίδι  ήταν  η  παρέα  μου.  Με  μια  ασύνδετη  ή  ανοργάνωτη  ομάδα  θα  ήταν  ένα  εντελώς  διαφορετικό  ταξίδι.  Η  άλλη  συγκυρία  ήταν  η  γνωριμία  με  το  Όρος  μέσω  της  Σιμωνόπετρας.  Μου  προκάλεσε  μια  αναδιάταξη,  μια  αυστηρή  ιεράρχηση  αξιών  ως  προς  το  τι  μπορεί  να  μου  προσφέρει  το  Άγιο  Όρος.
          Θα  μπορούσα  να  περάσω  τη  μέρα  μου  εκεί  φωτογραφίζοντας ,  μαγεμένος  από  την  ομορφιά  του  τοπίου.  Μου  ξύπνησε  μέσα  μου  ξεχασμένες  αρτίστικες   επιθυμίες,  είχα  χρόνια  να  νοιώσω  τέτοια  αγάπη  για  το  φωτογραφικό  θέμα.  Ευτυχώς  δεν  είχα  τη  Minolta  και  τον  τηλεφακό,  ευτυχώς  ήταν  μόνο  για  μια  μέρα,  ευτυχώς  υπήρχαν  πιο  σπουδαία  κι  απ` αυτό.  Απ`  την  άλλη, ως  εκπαιδευτικός  θεολόγος  απέφυγα  να  προσανατολιστώ  στη  συλλογή  υλικού  και  εμπειριών  για  αξιοποίηση  στην  τάξη.  Φυσικά  και  υπάρχουν  πολλές,  όταν  όμως  πας  με  αυτό  το  σκοπό,  δε  ζεις  τη  στιγμή.  Περιορίζεις  τους  ορίζοντές  σου.  Γι  αυτό  και  δεν  ήθελα  παραεκκλησιαστικά  κυκλώματα.  Προτιμώ  που  προσκύνησα  την  Παναγία  την  Οδηγήτρια  χωρίς  να  `μαι  σίγουρος  πως  ήταν  αυτή  και  το  ξεκαθάρισα  αργότερα,  που   στο  Πρωτάτο  και  το  παλιό  καθολικό  στην  Ξενοφώντος  εκστασιάστηκα  με  τις  τοιχογραφίες  αλλά  δε  συμπεριφέρθηκα  ως  επισκέπτης  μουσείου,  που  δεν  άκουσα  τη   χορωδία  της  Σιμωνόπετρας  από  πριν  στο  youtube  αλλά  πήγα  σαν  άγραφο  χαρτί.  Συγκεκριμένες  επιλογές  στη  Σιμωνόπετρα ,  όπως   η  διήγηση  του  πατέρα  Αθανασίου  για  την  ιστορία  της  μονής  ή  τα  λόγια  του  πατέρα  Ιωαννίκιου  πριν  φύγουμε , η  απουσία  έκθεσης  ή  ο  λιτός  διάκοσμος, με  ενθουσίασαν.
         Η  ομορφιά  όμως  κρύβεται  σε  απλές  στιγμές,  όπως  στην  τράπεζα. Την  ώρα  που  έτρωγα,   δεν  αναρωτήθηκα  γιατί  το  φαγητό  ήταν  τόσο  νόστιμο.  Αν  ήταν  η  πείνα,  η  παράδοση  συνταγών  αιώνων,  η  αγάπη  στην  προετοιμασία  του,  τα  αγνά  υλικά,  η  ευλογία  ή  όλα  μαζί.  Απλά  το  απόλαυσα  μαζί  με  το  τελετουργικό.  Η  κοινότητα  διευρυνόταν   από  τα  πρόσωπα  στις  τοιχογραφίες  κι  αν  αυτό  ακούγεται  υπερβολικό  ή  μακάβριο  (να  σε  συντροφεύουν  οι  νεκροί) , αμέσως  μετά  το  δείπνο  ακολούθησε  η  προσκύνηση  των  λειψάνων.  Δεν  είχα  προλάβει  καν  να  φάω  τα  βερίκοκα  (τα  έκρυβα  στη  χούφτα  μου)  και  τα  χείλη  μου  ασπαζόταν  το  αριστερό  χέρι  της  Μαρίας  της  Μαγδαληνής.  Ζωντανοί  και  κεκοιμημένοι  μαζί  στην  εκκλησία.  Αντί  για  μουσική  (όπως  σε  ταβέρνα  ή  εστιατόριο) , διαβαζόταν  από  μοναχό  το  γεροντικό  την  ώρα  του  δείπνου.  Η  υπόκλιση  των  μαγείρων  μοναχών   ως  ταπείνωση  για  την  περίπτωση  που  δε  σε  ευχαρίστησαν,  είναι  ιδιαίτερη  στιγμή.  Δε  μετράει  τι  γνώριζα  θεωρητικά . Το  βίωμα  καταλύει  κάθε  θεωρητική  προσέγγιση.  Όταν  πρωτοάκουσα  στα  ηχεία  του  υπολογιστή  μου  τη  χορωδία  της  Σιμωνόπετρας, μετά  το  ταξίδι,  νόμιζα  πως  είναι  άλλοι  μοναχοί.  Δεν  αναρωτήθηκα  αν  σ`  αυτή  τη  διαφορά  μετρούσε  η  επιβλητική  παρουσία  των  ψιλόλιγνων  ρασοφόρων,  το  ημίφως, η  πλήρης  απουσία  ηχορύπανσης  (αν  και  στον  εσπερινό  ακουγόταν  εργάτες  απ`  έξω)  ή  η  φυσική  λειτουργία  της  υμνογραφίας  και  της  μουσικής - προς  δόξαν  Θεού - απλά  το  έζησα  και  δε  μπορώ  να  το  ξεχάσω.
          Οι  εκπλήξεις  στη  δύναμη  των  βιωμάτων  συνεχίστηκαν  και  μετά  το  σοκ  της  Σιμωνόπετρας.  Ένας  πρωινός  καφές  στο  ξύλινο  μπαλκόνι,  με  το  γάτο  κουλουριασμένο  στη  γωνιά  και  την  ηρεμία  του  γέροντα  Σεραφείμ,  ήταν  αρκετός  για  να  σβήσω  την  εικόνα  του  προηγούμενου  μεσημεριού  με  το  χοντρό  μοναχό  στο  φουσκωτό  και  τη  βαλίτσα  στο  χέρι.  Αν  έμενα  στο  άσχημο, θα  έχανα  την  ομορφιά  της  απλότητας.  Η  κουβέντα  στο  κιόσκι  ανάμεσα  στο  γέροντα  Σεραφείμ  και  το  Γιάννη  για  μια  Λάρισα  των  παιδικών  τους  χρόνων  θα  μπορούσε  να  μοιάζει  με  θλιβερή  νοσταλγία  στο  γλυκό  φως  του  ηλιοβασιλέματος,  που  παραπέμπει  από  το  τέλος  της  μέρας,  στο  τέλος  της  ζωής.  Προηγουμένως  είχα  φάει  για  πρώτη  φορά  κόλλυβα, που  στη  Λάρισα  δε  δοκιμάζω  ποτέ - όπως  τα  φτιάχνουν  σα  λάσπη - και  μου  άρεσαν  πολύ. Φαντάστηκα  το  Σεραφείμ  στο  κοιμητήριο,  έτσι  όπως  μιλούσαν  για  εκείνον  το  μοναχό  και  την  παρατήρηση  που  είχε  κάνει  στο  Γιάννη  για  το  τσιγάρο  και  που  τώρα  δε  ζει  πια.  Η  κουβέντα  για  τα  παιδικά  χρόνια,  σε  μια  Λάρισα  που  δεν  υπάρχει  πια, μου  θύμισε  τις  διηγήσεις  των  παππούδων  και  συγγενών  μου  για  την  Αδριανούπολη  και  τις  χαμένες  πατρίδες.  Η  διαφορά  βρίσκεται  σε  μια  άλλη  αντίληψη  του  χρόνου.  Στο  Όρος  δε  λυπάσαι  για  το  χρόνο  που  έφυγε. Ζεις  το  παρόν,  όπως  τα  παιδιά. Γιατί  «αν  δε  γίνετε  σαν  τα  παιδιά, δε  θα κληρονομήσετε  τη  Βασιλεία». Δε  θλίβεσαι  γι  αυτό  που  χάθηκε,  γιατί  δε  χάνεται  τίποτα.  Είναι  όλα  παρόντα.  Κι  αυτό  από  μόνο  του  αρκεί  για  να  τοποθετήσει  το  ταξίδι  εκεί  που  του  αξίζει.
          Όταν  δεν  περιμένεις,  η  έκπληξη  έρχεται  ωραία.  Στον  εσπερινό  στην  Ξενοφώντος  μου  φάνηκε  τόσο  ρηχή  η  φωνή  του  ψάλτη  που  «φώναζε»  κι  έτσι  σκέφτηκα  πως  δε  θα  ξαναζήσω  την  εμπειρία  της  Σιμωνόπετρας.  Και  μόλις  το  αποδέχτηκα,  την  άλλη  μέρα  άκουσα  τον  ηγούμενο  Αλέξιο  και  έμεινα  «στήλη  άλατος». Στο  ρώσικο  μοναστήρι  που  περίμενα  πολλά,  εισέπραξα  λιγότερα,  αν  και  άξιζε  σαν  εμπειρία.  Στη  σκήτη  του  Αγίου  Ανδρέα,  που  δεν  περίμενα  κάτι,  έμεινα  με  το  στόμα  ανοιχτό.
          Η  επαφή  με  τη  φύση  είναι  μια  παράμετρος  σημαντική  μεν,  αλλά  μοιάζει  περισσότερο  με  μια  πρόγευση  για  μελλοντικές  απολαύσεις. Το  περπάτημα  μιας  ώρας  για  τον  Άγιο  Παντελεήμονα , η  εμπειρία  του  αγροτικού  και  τα  mini  bus, όλα  αφήνουν  τη  φαντασία  μου  να  καλπάζει, με  βάδισμα  για περισσότερη  ώρα , ειδικά  στο  μεσαίο  κομμάτι  της  χερσονήσου, χαμένοι  στο  δάσος,  χωρίς  θέα  στη  θάλασσα.
          Ένα  ταξίδι  είναι  μοναδικό,  όταν  δεν  πρόκειται  να  επαναληφθεί.  Δεν  πρόκειται  να  επαναληφθεί  ακριβώς  το  ίδιο,  ακόμη  κι  αν  βρεθώ  πάλι  στο  Όρος.  Η  προσμονή  της  επόμενης  φοράς  ήδη  με  γαληνεύει. Υποψιάζομαι  για  πολλές  φορές  και  πολλά  ταξίδια  στο  μέλλον . 
                               

          Με  αφορμή  όσα  γράφτηκαν  από  το  συνοδοιπόρο  Κώστα  Μιχαηλίδη  σχετικά  με  την  επίσκεψη – προσκύνημα  στο  Άγιο  Όρος,  έχω  να  επισημάνω  τα  εξής:
          Έχω  διαβάσει  μερικές  δεκάδες  βιβλία  ταξιδιωτικά – περιηγητικά.  Όμως  όσα  γράφτηκαν  από  τον  Κώστα,  είναι  από  τα  πιο  εντυπωσιακά,  διότι  χωρίς  να  είναι  εμφανές,  έχουν  τα  στοιχεία  τα  απαραίτητα – ήτοι  παρατήρηση,  αφήγηση,  περιγραφή,  σχολιασμό,  συναίσθημα.
          Κατ`  αρχάς  παρατηρεί  ό,τι  βλέπει  με  μεγάλη  προσοχή.  Στη  συνέχεια  αφηγείται  με  κάθε  λεπτομέρεια  τα  γεγονότα.  Κατόπιν  περιγράφει  ό,τι  πέφτει  στην  αντίληψή  του  φωτογραφικά.  Ακολουθεί  ο  σχολιασμός  για  όσα  συμβαίνουν  γύρω  του – έμψυχα  και  άψυχα.  Τέλος  πλημμυρίζει  από  συναισθήματα  το  οδοιπορικό.
          Συγχαρητήρια  για  την  απόλαυση  την  οποία  αισθάνθηκα  διαβάζοντας – μελετώντας  τις  εντυπώσεις  του.
          Καλή  συνέχεια  και  στο  συνοδοιπορείν.

                Σαΐτης  Δ. - συνταξιούχος  καθηγητής  14ου  Γυμνασίου  Λάρισας