εἴσοδος σὲ αὐτὴ γίνονταν ἀπὸ τὴν περιοχὴ Τετράμφοδον (σταυρόδρομι) στὴν ὁποία ὑπῆρχε ἄγαλμα τῆς Ἀφροδίτης. Αὐτὸ τιμώνταν ἀπὸ τοὺς κατοίκους τῆς
πόλης, καὶ εἰδικὰ τὶς γυναῖκες ποὺ ἄναβαν λυχνάρια καὶ τὸ θυμιάτιζαν μὲ λιβάνι.
Μέσα στὴν πόλη, στὶς ἀρχὲς τοῦ 5ου αι. ὑπῆρχαν ἀρκετοὶ ναοί. Αὐτοὶ ἦταν ἀφιερωμένοι στὸν Ἥλιο, τὴν Ἀφροδίτη, τὸν Ἀπόλλωνα, τὴν Περσεφόνη, τὴν Ἑκάτη. Ὑπῆρχε ἐπίσης τὸ Ἠρωεῖο καὶ ναὸς ἀφιερωμένος στὴν Τύχη τῆς πόλης. Ὁ σημαντικότερος ὅλων ὅμως ἦταν τὸ Μαρνεῖον ποὺ εἶχε κτιστεῖ πρὸς
τιμὴν τοῦ Κρητογενῆ Δία. Μέχρι τὴν ἐποχὴ τοῦ Αγίου Πορφύριου, επισκόπου Γάζης ὁ μόνος χριστιανικὸς ναὸς τῆς περιοχῆς ἦταν ἀφιερωμένος στὴν Ἁγία Εἰρήνη τοῦ Θεού. Ὁ ἴδιος φρόντισε νὰ κτιστεῖ ἐκκλησία ποὺ τὴν ὀνόμασε Εὐδοξιανὴ
πρὸς τιμὴν τῆς προστάτιδάς του, τῆς αὐτοκράτειρας Εὐδοξίας.
Αὐτὸ τὸ γεγονὸς φανερώνει ὅτι λίγοι κάτοικοι τῆς Τύρου ἦταν
χριστιανοὶ στὶς ἀρχὲς τοῦ 5ου αι. Ἐπίσης φαίνεται ὅτι ἀρκετοὶ ἀπὸ αὐτοὺς δεν εἶχαν σπουδαία κοινωνικὴ προέλευση. Αὐτὸ συνάγεται ἀπὸ τὸν ὑπαινιγμὸ ποὺ
γίνεται γιὰ τὴν οἰκονομικὴ κατάσταση τῆς κοινότητας καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι στοὺς χριστιανοὺς τῆς πόλης πρὶν τὴν ἔλευση τοῦ Ἁγίου Πορφύριου, συγκαταλέγονταν καὶ μία δούλη, ἡ τροφὸς τῆς πλούσιας Αἰλιάδος.
Οι πληροφορίες είναι από το άρθρο: Νικόλαος Παύλου: «Το έργο του Μάρκου Διακόνου “Ο Βίος του Αγίου Πορφύριου” ως ιστορική πηγή» - ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ, 821/2008, 243-26. Η εικόνα του Αγίου Πορφύριου από τη wikipedia