Τα βιβλία των Βασιλέων και το βιβλίο του Εκκλησιαστή

 Από τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης περισσότερο στο λιτό πνεύμα της Σαρακοστής ταιριάζει το βιβλίο του Εκκλησιαστή. Δεν είναι καθόλου απαισιόδοξο, όπως πιστεύεται, αλλά βοηθάει τον άνθρωπο να κατανοήσει το νόημα της ζωής, να αξιοποιεί το παρόν και να το χαίρεται. Πήρε την τελική του μορφή γύρω στο 200 πΧ.


Σε αντίθεση με τα βιβλία Α, Β, Γ, Δ Βασιλειών (Α, Β Σαμουήλ και Α, Β Βασιλέων στο εβραϊκό κείμενο) που καταγράφουν πολέμους, ίντριγκες, πάθη και τον αγώνα για εξουσία και επικράτηση ο Εκκλησιαστής μοιάζει να λέει ότι καλά είναι όλα αυτά, αλλά σκέψου και λίγο τον εαυτό σου, φρόντισε το αμπέλι σου και ξεκουράσου κάτω από την κληματαριά σου απολαμβάνοντας τη χαρά της καθημερινότητας και ένα ποτήρι κρασί.

Η Παρ4αβολή της Τελικής Κρίσης

 

Η παραβολή της Τελικής Κρίσης, που ακούγεται την Κυριακή της Απόκρεω, αναδεικνύει την αξία της αγάπης για το συνάνθρωπο, η οποία εκδηλώνεται με τα καλά έργα: τα έργα της φιλανθρωπίας και του ελέους για τους περιθωριακούς, τους φτωχούς και τους υποφέροντες του κόσμου, που είναι οι μικρότεροι από τους αδελφούς και τις αδελφές του Ιησού. Όπως τόνιζε η θεολογία της απελευθέρωσης πίστη σημαίνει να συνεχίζεις με την πλευρά των φτωχών, να δεις την εικόνα του Χριστού στους βασανισμένους και στους κατοίκους της παραγκούπολης, στους ταπεινούς.


Η παραβολή είναι γεμάτη πλούσιες εικόνες, γνωστές στους κατοίκους της Παλαιστίνης τον 1ο αι μΧ. «Πρόβατα» είναι λοιπόν ο όρος για τα ανάμεικτα κοπάδια που βοσκούσαν στα υψίπεδά της, ενώ «ερίφια» είναι τα κατσίκια που θα σφάζονταν και έτσι θα αποκόπτονταν από το κοπάδι. (Μτ 25, 32-33).
Η κοινότητα όμως του Ματθαίου γνώριζε τις δυσκολίες που συναντούσαν οι «περιοδεύοντες χαρισματούχοι» που μετέδιδαν το μήνυμα του Ιησού. Όπως είχε πει ο Κύριος « Μὴ κτήσησθε χρυσόν, μηδὲ ἄργυρον, μηδὲ χαλκὸν εἰς τὰς ζώνας ὑμῶν, μὴ πήραν εἰς ὁδόν, μηδὲ δύο χιτῶνας, μηδὲ ὑποδήματα, μηδὲ ῥάβδους…» (Μτ 10,9-10). Ασφαλώς τα μέλη της θα ήξεραν ην ένδεια που χαρακτήριζε τους μαθητές και την ανάγκη της φιλοξενίας (Μτ 10,11-15).
Μία συγκλονιστική παραβολή, που γνώρισε πολλές ερμηνείες, με διαχρονικά μηνύματα.