Η παραβολή της Τελικής Κρίσης, που ακούγεται την Κυριακή της Απόκρεω, αναδεικνύει την αξία της αγάπης για το συνάνθρωπο, η οποία εκδηλώνεται με τα καλά έργα: τα έργα της φιλανθρωπίας και του ελέους για τους περιθωριακούς, τους φτωχούς και τους υποφέροντες του κόσμου, που είναι οι μικρότεροι από τους αδελφούς και τις αδελφές του Ιησού. Όπως τόνιζε η θεολογία της απελευθέρωσης πίστη σημαίνει να συνεχίζεις με την πλευρά των φτωχών, να δεις την εικόνα του Χριστού στους βασανισμένους και στους κατοίκους της παραγκούπολης, στους ταπεινούς.
Η παραβολή είναι γεμάτη πλούσιες εικόνες, γνωστές στους κατοίκους της Παλαιστίνης τον 1ο αι μΧ. «Πρόβατα» είναι λοιπόν ο όρος για τα ανάμεικτα κοπάδια που βοσκούσαν στα υψίπεδά της, ενώ «ερίφια» είναι τα κατσίκια που θα σφάζονταν και έτσι θα αποκόπτονταν από το κοπάδι. (Μτ 25, 32-33).
Η κοινότητα όμως του Ματθαίου γνώριζε τις δυσκολίες που συναντούσαν οι «περιοδεύοντες χαρισματούχοι» που μετέδιδαν το μήνυμα του Ιησού. Όπως είχε πει ο Κύριος « Μὴ κτήσησθε χρυσόν, μηδὲ ἄργυρον, μηδὲ χαλκὸν εἰς τὰς ζώνας ὑμῶν, μὴ πήραν εἰς ὁδόν, μηδὲ δύο χιτῶνας, μηδὲ ὑποδήματα, μηδὲ ῥάβδους…» (Μτ 10,9-10). Ασφαλώς τα μέλη της θα ήξεραν ην ένδεια που χαρακτήριζε τους μαθητές και την ανάγκη της φιλοξενίας (Μτ 10,11-15).
Μία συγκλονιστική παραβολή, που γνώρισε πολλές ερμηνείες, με διαχρονικά μηνύματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου