Στο Μτθ 25,1-13 ο Ιησούς
παίρνει αφορμή από τη γιορτή του γάμου και διηγείται την παραβολή των δέκα παρθένων.
Δέκα κορίτσια, φίλες της νύφης και παράνυμφοι, κατά πάσα πιθανότητα, περιμένουν
το γαμπρό, για να αρχίσει η γιορτή του γάμου. Πέντε από αυτές δεν έχουν
φροντίσει να έχουν λάδι για τα λυχνάρια τους, ενώ οι υπόλοιπες έχουν. Επειδή
αυτός αργεί να έλθει, νυστάζουν όλες και κοιμούνται. Τα μεσάνυχτα ο γαμπρός έρχεται
απρόσμενα. Οι πέντε που δεν είχαν λάδι πήγαν να αγοράσουν. Ο γαμπρός όμως με
αυτές που είχαν, μπαίνουν στη γιορτή του γάμου, κλείνει η πόρτα, και όταν
έρχονται οι άλλες, είναι πολύ αργά γι’ αυτές. Δεν τους ανοίγουν και μένουν έξω
από τη χαρά.
Ενώ η παραβολή
μοιάζει να αφηγείται μία συνηθισμένη ιστορία, στην πραγματικότητα αυτό δε
συμβαίνει. Πως είναι δυνατό ο γαμπρός να αργεί τόσο πολύ, ώστε αυτοί που τον
περιμένουν να κουραστούν σε τέτοιο σημείο, ώστε να κοιμηθούν; Και τα κορίτσια
που είχαν επιφορτιστεί να τον προϋπαντήσουν, προφανώς γνώριζαν τα καθήκοντά
τους. Άρα ήξεραν ότι έπρεπε να έχουν λάδι για τα λυχνάρια τους, μιας και ο
νυμφίος, όπως φαίνεται, θα ερχόταν οπωσδήποτε νύκτα. Όσον αφορά όμως το ζήτημα
της προμήθειας του λαδιού μέσα στην νύχτα, αυτό δείχνει να μην αποτελεί
πρόβλημα, μιας και ο γάμος, όπως υπονοείται από τον Ιησού, ήταν τόσο σπουδαίος,
που τους κρατούσε όλους ξάγρυπνους.
Το ζήτημα
βεβαίως έχει να κάνει με τη γενικότερη στρατηγική των παραβολών, και το στόχο
που είχαν. Αυτός ήταν κυρίως η συγκέντρωση της προσοχής των αποδεκτών των
παραβολών σε καίρια σημεία τους, που αφορούσαν την είσοδο στη Βασιλεία του Θεού.
Επομένως η παραβολή δε μπορεί να ήταν μία συνηθισμένη ιστορία, αφού αναφέρεται σε
μία τελείως διαφορετική πραγματικότητα, από αυτές που υπάρχουν στο δικό μας
κόσμο, τη Βασιλεία του Θεού.
Κάτω λοιπόν
από αυτό το πρίσμα κατανοείται και η παραβολή των δέκα παρθένων. Ο Ιησούς δεν
αφηγείται ένα επεισόδιο από κάποιον γάμο, που θα μπορούσε να εκληφθεί ως
συνηθισμένο. Με αυτό τον τρόπο κεντρίζει όμως το ενδιαφέρον των ακροατών του
και επικεντρώνει το ενδιαφέρον τους στα σημεία που πρέπει να προσέξουν.
Στη
συγκεκριμένη παραβολή ο Ιησούς καθορίζει
στην αρχή το γεγονός στο οποίο αναφέρεται η παραβολή και στο τέλος της το σκοπό
του. Ο Ματθαίος –στο ιδιαίτερο υλικό του οποίου ανήκει - χρησιμοποιώντας στην
αρχή τη λέξη «τότε» συνδέει αυτά που θα πει στη συνέχεια με το προηγούμενο
κεφάλαιο και τον εσχατολογικό λόγο του Ιησού. Άρα οι αναγνώστες του γνωρίζουν
ότι η παραβολή έχει ειπωθεί για έναν συγκεκριμένο λόγο: Να μιλήσει για τον
ερχομό της Βασιλείας του Θεού. Ενώ με την τελευταία πρόταση κατανοούν ποιο
είναι το δικό τους καθήκον: Να αγρυπνούν, γιατί δε γνωρίζουν ούτε την ημέρα
ούτε την ώρα που θα έρθει ο Υιός του Ανθρώπου.
