Μία σκέψη με αφορμή το συνέδριο "Εκκλησία και Αριστερά"

Καταρχήν να τονίσουμε πως το συνέδριο "Εκκλησία και Αριστερά" είναι από μόνο του -ως γεγονός-  πολύ σημαντικό για την ελληνική θεολογία. Επιτέλους κάτι έγινε που να αξίζει μνημόνευση!  Το Τμήμα Θεολογίας του ΑΠθ πάντα πρωτοπόρο, αφουγκράστηκε για μία ακόμη φορά τον παλμό της κοινωνίας και έκανε μία ουσιαστική παρέμβαση με τη διοργάνωσή του. Ζηλεύουμε αυτούς που μπόρεσαν να παρευρεθούν, μιας και όλοι εμείς που ζούμε και εργαζόμαστε στην επαρχία δεν είμασταν σε αυτό. Ευτυχώς που υπάρχει η εξαιρετική σελίδα του κ. Μόσχου Γκουτζιούδη ""Θεολογικά δρώμενα" και διαβάσαμε τις εισηγήσεις. Ο προβληματισμός και οι προτάσεις είναι απαραίτητο να μελετηθούν και να αξιοποιηθούν.
Πάντως -όσο κι αν φαίνεται παράδοξο- νομίζουμε ότι καταρχήν θα έπρεπε να διευκρινιστούν οι όροι "Εκκλησία" και "Αριστερά". Ο πρώτος τι αφορούσε; Τη διοικούσα Εκκλησία, τους ιερωμένους μόνο ή το λαό του Θεού γενικά;  Ο δεύτερος ποια  "αριστερά";  Αυτή που υπονοούσε ο Μαρξ στο δεύτερο μισό του 19ου αι, όταν έγραψε και το περίφημο τσιτάτο "η θρησκεία είναι το όπιο του λαού", έχοντας στο νου του συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες και την ουτοπική δικτατορία του προλεταριάτου, το κυρίαρχο σχήμα του γραφειοκρατικού σοσιαλισμού που κυβέρνησε την Ανατολική Ευρώπη -και όχι μόνο- για 70 και πάνω χρόνια ή  σημερινά σχήματα που δείχνουν να ενδιαφέρονται για την  ανάδειξη των ανθρώπινων αξιών  (χωρίς βέβαια πάντα να το επιτυγχάνουν); Θα ήταν νομίζουμε πολύ ενδιαφέρον να γίνονταν αυτή η επεξήγηση, γιατί όσο και αν κάποια πράγματα φαίνονται αυτονόητα, εντούτοις δεν είναι καθόλου!
Πάντως αν μιλάμε για τα σημερινά αριστερά σχήματα (που δείχνουν βέβαια το ενδιαφέρον τους για την αξία του ανθρώπου με συγκεκριμένες πρακτικές, και όχι με τίτλους ή λόγια) και για το λαό του Θεού τότε το σημείο σύγκλισης νομίζουμε πως είναι αυτονόητο: η προσπάθεια για μία καλύτερη ζωή για όλους. Η ευτυχία του ανθρώπου σε τελική ανάλυση! Αυτό, δηλαδή, που ονομάζουμε  Βασιλεία του Θεού!