Στο έργο ενός μεγάλου διανοητή του 20ου αι., του Martin Heidegger, το «Είναι και Χρόνος» (Sein und Zeit), η έννοια του χρόνου συνδέονταν με την πραγματικότητα που βίωνε ο άνθρωπος.
Ο χρόνος λοιπόν, για τον οποίο όλοι αναλογιζόμαστε, αποτελούσε, αποτελεί και θα αποτελεί ένα από τα ζητήματα που πάντα απασχολούσαν. Δε χρειάζεται να τονιστεί σε αυτό το σημείο πως η σύλληψη της έννοιάς του και η μέτρησή του συνδέεται άμεσα με τις πολιτισμικές παραμέτρους που καθορίζονται σε συνάρτηση με τις αξίες που έχει η κάθε ανθρώπινη ομάδα.
Για τον χριστιανό ο χρόνος προσδιορίζεται από ένα κέντρο. Αυτό είναι το έτος που θεωρήθηκε πως γεννήθηκε ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ. Εισηγητής αυτής της μεθόδου, που πρωτοχρησιμοποιήθηκε γύρω στο 525, ήταν ένας Ρωμαίος ηγούμενος, ο Διονύσιος ο Μικρός. Βέβαια η αρίθμηση των προχριστιανικής περιόδου άρχισε από το 18ο αιώνα, οπότε και οριστικοποιήθηκε το συγκεκριμένο σύστημα μέτρησης.
Η χριστιανική αντίληψη θεώρησε το χρόνο ως το μέσον που χρησιμεύει για να γίνει η αποκάλυψη των ενεργειών του Θεού. Αυτό σημαίνει πως η σωτηρία του ανθρώπου πραγματοποιείται μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι με συγκεκριμένες πράξεις, οπότε η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά έχει αρχή και τέλος. Επομένως η πλέον κατάλληλη απεικόνισή της είναι η ευθεία γραμμή, αφού τίποτα δεν είναι το ίδιο, αλλά τα πάντα είναι μοναδικά και ανεπανάληπτα.
Αυτή η πεποίθηση είναι κατεξοχήν βιβλική, υποστηρίζεται δηλαδή από τα γεγονότα που περιγράφονται στη Βίβλο.
