(http://kairostheologoi.wordpress.com/ ) έγινε αντικείμενο συζήτησης σε blogs (ειδικά το αρχικό μέρος που περιείχε τρία παραδείγματα). Οπότε, θέλω καταρχήν να ευχαριστήσω τους άγνωστους, σε μένα, ιστολόγους που ασχολήθηκαν με το θέμα. Νομίζω όμως πως πρέπει να διευκρινίσω κάποια πράγματα, ώστε οι σκέψεις μου να διαλευκανθούν πλήρως.
Μετά λοιπόν τα παραδείγματα έγραφα στο άρθρο:
"Δε χρειάζεται βέβαια να τονιστεί ότι και οι τρεις παραπάνω σκηνές είναι φανταστικές και ίσως να παρουσιάζουν ακραίες και υπερβολικές καταστάσεις" (οι υπογραμμίσεις είναι τωρινές). Αυτή η πρόταση δεν αφήνει, κατά τη γνώμη μου, περιθώρια για καμία παρανόηση ή παρεξήγηση των όσων έχω γράψει. Δε λέω λοιπόν τίποτα περισσότερο. Πρέπει όμως να δούμε την ουσία του θέματος που αφορά τη σημερινή κατάσταση του μαθήματος και των θεολόγων.Επειδή λοιπόν είμαι ρεαλιστής, θα με ενδιέφερε τι θα έλεγαν συμπολίτες αν τους ζητούσαμε να κατατάξουν τα Θρησκευτικά στα λεγόμενα "πρωτεύοντα" ή "δευτερεύοντα" μαθήματα και τι θα έλεγε ένας γονέας που θα έβλεπε το παιδί του να έχει, για παράδειγμα, 19 στα Μαθηματικά και 12 στα Θρησκευτικά. Ταυτόχρονα να τονίσω πως με έχει πειράξει που οι Θεολόγοι δεν λαμβάνουν μέρος στο Β΄ Επίπεδο Επιμόρφωσης, όπως οι Φιλόλογοι, Μαθηματικοί, Φυσικοί (τα μαθήματα των οποίων θεωρούνται "βασικά", έτσι δεν είναι;).
Η αγωνία μου λοιπόν για κάτι που αγαπώ πολύ, και αυτό είναι το μάθημά μας, -που εξακολουθώ να το διδάσκω, αν και Διευθυντής - είναι μία: πως θα επικαιροποιηθεί και πως θα αποκτήσει το κύρος που του αξίζει να έχει, γιατί όπως έχω τονίσει, χωρίς αυτό δε μπορούν οι νέοι μας να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα μέσα στην οποία ζουν και θα ζήσουν. Οπότε οι "παροικούντες στην Ιερουσαλήμ" θα πρέπει να βρούμε τρόπους και να λάβουμε υπόψη την πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία το μάθημα διδάσκεται σε δημόσιο σχολείο που οφείλει να είναι ουδετερόθρησκο, αφού απευθύνεται σε όλους τους πολίτες του. Δηλαδή το ερώτημα που τίθεται είναι: ο ομολογιακός-κατηχητικός χαρακτήρας των Θρησκευτικών μπορεί να συνυπάρξει με τη σημερινή πράγματικότητα; Πάντως, κατά τη γνώμη μου, νομίζω πως γι' αυτή τη διάσταση ο πλέον κατάλληλος χώρος είναι η εκκλησία μας και οι άξιοι κατηχητές της που μπορούν να μεταλαμπαδεύσουν τις αρχές της.
Τελειώνοντας θέλω και πάλι να ευχαριστήσω όλους τους αγαπητούς γνωστούς και άγνωστους φίλους που ασχολούνται μαζί μου και να κάνω μία επισήμανση που την έλεγαν στις παραδόσεις τους οι μεγάλοι δάσκαλοί μου ο Νίκος Νησιώτης και ο Σάββας Αγουρίδης, (οι πλέον σημαντικοί νεοέλληνες θεολόγοι. Η μαθητεία κοντά τους με έκανε υπερήφανο που σπούδαζα θεολογία): "Θεολογία σημαίνει διάλογος με τον Συνάνθρωπο". Ας τους ακούσουμε λοιπόν και ας διαλεχτούμε για το μάθημά μας (πάντα όμως με επιχειρήματα και όχι με συνθήματα) ώστε να έχουμε το καλύτερο αποτέλεσμα!
Νίκος Παύλου
Θεολόγος - Ιστορικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου