Άρθρο του κ. Σταύρου Γουλούλη

Οι "Θεολόγοι του μαυροπίνακα" ευχαρίστως δημοσιεύουν στη συνέχεια άρθρο του Δρ Βυζαντινής Τέχνης κ. Σταύρου Γουλούλη

[83]

Το Εκκρεμές του Εκπαιδευτικού: Τώρα και Εκλογές!

Larissanet 06-06-2015, ηλεκτρονική έκδοση

   Νέα δεδομένα: Άλλη μια ελλαδική πρωτοτυπία. Σύμφωνα με νέο νόμο ο διευθυντής σχολείου θα αναδεικνύεται κατά κύριο λόγο από τον οικείο Σύλλογο διδασκόντων. Θα τον κρίνουν ως δημόσιο πρόσωπο που χειρίζεται μία συλλογικότητα, εκπαιδευτικούς, μαθητές, γονείς. Ψηφίστηκε πια με ισχύ δύο ετών. Δεν έχει  νόημα να ξιφουλκούμε ή να υπερθεματίζουμε. Aν και η όλη εμπειρία πάνω στον Νεοέλληνα, λένε πολλοί, προμηνύει ότι δεν θα αποφευχθούν παρατράγουδα, αφού πρόκειται για ενέργεια που δεν κολλάει στα δεδομένα. Άλλοι λένε ότι είναι μία παράμετρος που έπρεπε να ληφθεί υπόψη πως δηλαδή κρίνουν τον επικεφαλής και οι υφιστάμενοι και όχι κάποιοι εκλέκτορες, άνωθεν καταβαίνοντες, που δεν έπεισαν ποτέ για αμεροληψία, δικαιοκρισία, αίσθηση συμφέροντος της Υπηρεσίας. Είχα δει κάποτε σε Αρχείο του 1997 πως έκριναν αρνητικά εκπαιδευτικοί τον ‘εκπαιδευτή’ τους. Δεν έπεσαν έξω, όταν ήλθε μετά και τους κόλλησε ως μόνιμος ελεγκτής. Είχε επιλεγεί αριστίνδην, ως κάτοχος διδακτορικού, βλέπετε…

   Προηγηθείσα κατάσταση: Εκ πρώτης όψεως η όλη κίνηση δείχνει ότι είναι άλλη μία απότομη στο Εκκρεμές της μοίρας μας. Μια του ύψους, μια του βάθους. Ιστορικά την αιτιολογώ πάνω σε όσα προηγήθηκαν τα τελευταία χρόνια τόσο στην Εκπαίδευση όσο και στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό. Φάνηκε δηλαδή ότι η μέχρι πρότινος κυρίαρχη τάξη αποφάσισε να συσπειρώσει μια κοινωνία του 1/3, του 1/4..., και οι άλλοι ας βολευτούν όπως νομίζουν. Ποντάριζαν, λέγεται, σε μία ηγετική ομάδα στην Εκπαίδευση, η οποία θα αναδεικνυόταν από το συμφωνημένο μεταξύ Ν.Δ. και ΠαΣοΚ πλαίσιο αξιολόγησης -που οπωσδήποτε κρίνεται ως κάτι καλύτερο από το προηγηθέν Τίποτα-, πλαίσιο όμως οργανωμένο σε σαθρό έδαφος, αφού και οι κρίνοντες, ουσιαστικά προέκυψαν, δεν κρίθηκαν ποτέ. Εξάλλου, όπως συνήθιζαν στη Μεταπολίτευση δημιουργήθηκε μία εξάρτηση όλων των επιτελικών θέσεων από τους κομματικούς μηχανισμούς. Λέγεται ότι οι θέσεις των στελεχών διοίκησης παιζόταν 60% σε φιλοκυβερνητικούς, 30% σε προσκείμενους στην Αντιπολίτευση και το υπόλοιπο για την τιμή των όπλων. Τώρα θερίζουν αυτά που έσπειραν. Τώρα οι δυνάμεις που στηρίζουν το ΣυΡιΖΑ αντεπετίθενται και θέτουν σε νέα βάση την αξιολόγηση. Ορίζουν κριτές το σώμα των εκπαιδευτικών. Κατά μία έννοια θεωρείται ως ‘δημοκρατική’ κατάκτηση, κι ας μη λέγεται φανερά, ενδόμυχα σε πάρα πολλούς άρεσε. Όμως οι εκπαιδευτικοί θα τη χειρισθούν σωστά μην εκφυλισθεί; Όλες οι τακτικές, μέθοδοι, καλές είναι, όταν υπάρχει πολιτικό και πνευματικό απόθεμα, που μεταφράζεται σε γνήσιο κοινωνικό ενδιαφέρον, σοβαρότητα.

   Λέγεται ακόμη ότι επαναλαμβάνεται η Ιστορία. Όπως το ΠαΣοΚ του 1981 διέγραψε την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών λόγω εκφυλισμού του λεγομένου επιθεωρητή, αλλά και τρομοκρατίας που έθαβε την προσωπικότητα διδασκόντων και διδασκομένων, κάπως ανάλογα πήγαινε να γίνει και τώρα.

   Με το προηγούμενο σύστημα, ειδικά τα τελευταία είκοσι χρόνια, επιβλήθηκε ένας ‘πονηρός’ μηχανισμός προετοιμασίας διευθυντών των σχολικών μονάδων. Κι αυτό γιατί κανείς δεν κρινόταν στην τάξη, στο κύριο έργο, πέρα από μεταπτυχιακά, διδακτορικά που οπωσδήποτε δίνουν επαγγελματική αξία στον εκπαιδευτικό, αλλά και από δεύτερα πτυχία, τρίτα, τέταρτα… ενίοτε απέχοντα παρασάγγας από τον κλάδο τους, π.χ. φιλόλογοι με πτυχία ΤΕΙ, κλάδου Ζωοπαραγωγής! Οπότε όλοι ρίχτηκαν να μαζεύουν διάφορα συγχωροχάρτια τάχα παρακολουθήσεως συνεδρίων, προγραμμάτων, ομιλιών, ενημερώσεων, παπατζήδων, καφετζούδων…. Δηλαδή η εξωσχολική δραστηριότητα του εκπαιδευτικού έκρινε τη σχολική ζωή. Η πίεση, ή πρόκληση που ζούσαν οι εκπαιδευτικοί δημιούργησε ένα κλίμα αποφυγής της Τάξεως και αποσπάσεών τους παντού όπου υπήρχαν τρύπες να χωθούν για να συγγράψουν την προσωπική Ιστορία τους. Μερικοί συγκέντρωσαν ….Κούτες με Προσόντα, αλλά κανένα Τεκμήριο ότι στη Τάξη έκαναν καλό μάθημα. Σε τελική ανάλυση όλους αυτούς, ακόμη και τρελούς επιστήμονες, ποιος θα τους έκρινε;

   Εκθέτω κάποια σημεία που πονάνε :  

   * ‘Δημοκρατικού’ τύπου μεν ανάδειξη διευθυντών, μπορεί να εκπέσει και σε κουτσομπολιό, αλλά έρχεται ως απάντηση σε όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια, όταν λόγω ύφεσης, νοοτροπίας και έλλειψης δημοκρατικότητας, μερικοί έβγαλαν τον ‘καλό’ εαυτό τους. Πολλοί συνάδελφοι εκπαιδευτικοί μου περιέγραφαν, πόσο τα νέα μέτρα της περιόδου Μνημονίου τους πλήγωσαν. Οι μεταξύ των σχέσεις στον σύλλογο διδασκόντων αλλοιώθηκαν. Η υποψία κυριαρχούσε, διαιρούσε. Με το παραμικρό έφερναν σε απολογία, έβαζαν σε διαθεσιμότητα εκπαιδευτικούς. Νέα τρομοκρατία.

   * Ο αναφανείς ελιτισμός στελεχών δεν οδηγούσε πουθενά. Οπότε το συνεχές ντοπάρισμα των διδασκάλων κατάντησε αηδία, κατάσταση εκτός τόπου και χρόνου, απέναντι σε μαθητές που θέλουν απλές γνώσεις στις μικρές ηλικίες, ειδικές γνώσεις στις μεγάλες ηλικίες. Φάνηκε η γύμνια μερικών, ακόμη και ‘συμβούλων’ μη έχοντας σχέση με Τάξη, με συναδέλφους. Έτσι κι αλλιώς όμως το Σχολείο ποτέ δεν ακύρωσε το Φροντιστήριο που πληρώνουν οι γονείς, τα τελευταία θύματα.

   * Παρά την ακαδημαϊκή προκοπή πλείστων εκπαιδευτικών, οι μαθητές συνέχισαν να ζουν στον κόσμο τους. Μάθημα, και πάλι με όρους, γινόταν μόνο μέχρι την Α΄Λυκείου. Μετά ερχόταν διαζύγιο των μαθητών από το πρόγραμμα. Ποιος υπολόγιζε τον δάσκαλο; Έφθασε στα όρια της ανυποληψίας. Ποιος υπολόγιζε τον σύμβουλο; Έφθασε στα όρια της ανυπαρξίας. Ο διευθυντής κράτησε ένα επίπεδο, δεν ξέπεσε, αλλά αυτόν τον προσγείωνε ακριβώς η …Τάξη.

   Εκτόνωση: Σε έναν τόσο βασικό, ζωντανό, και άκρως επενδυτικό τομέα όπως η Εκπαίδευση, πρέπει να γίνει προσπάθεια από όλους να σταματήσει η άνωθεν κομματική ή άλλη επί τα χείρω επιρροή και να αφεθεί ο κλάδος να λειτουργήσει όσο περισσότερο γίνεται μόνος του.

   Οι Σύλλογοι διδασκόντων να σκεφθούν, να αποφασίζουν για το συμφέρον του σχολείου κι όχι για την τόνωση του μικροκόσμου τους. Ας κόψουν, έστω και μερικούς,  απαράδεκτους στη συμπεριφορά τους. Είναι ωραίο πράγμα να αναδειχθεί διευθυντής ο καλύτερος, μαζί με άλλα προσόντα και με την εκτίμηση των συναδέλφων του κι όχι από άνωθεν βούληση, να νιώθει ο ίδιος ικανοποίηση για τον εαυτό του και να μεταβιβάζει στους άλλους την εμπειρία της εκλογής του ως άριστου, φιλικού, αγαπητού. Θα περάσει στους εκπαιδευτικούς, στους μαθητές, στην κοινωνία.

   Να δούμε όμως για να πιστέψουμε. Όσο σκεπτόμαστε πονηρά, όσο αποφεύγουμε τον πραγματικό στίβο που είναι η Τάξη, τόσο θα μας κυβερνούν κατώτεροι μέχρι και άσχετοι. Δεν είναι τέτοιοι οι άνθρωποι, τους διαμορφώνει το υπάρχον σύστημα της εκπαιδευτικής αφασίας.

Σταύρος Γουλούλης