Επίκουρος: Τι είναι ηδονή!

(1)" άναλογιστεον δε ώς των επιθυμιών αί μεν είσι φυσικαί, αί δε κεναί. και
τών φυσικών αί μεν άναγκαϊαι, αι δε φυσικαί μόνον τών δ ' αναγκαίων αί
μέν προς εύδαιμονίαν είσίν άναγκαϊαι, αί δέ προς τήν τον σώματος
άοχλησίαν, αί δέ προς αυτό το ζην. τούτων γάρ απλανής θεωρία πάσαν
αΐρεσιν και φυγήν έπανάγειν οΐδεν επί την του σώματος ύγίειαν και την 5
της ψυχής άταραξίαν, έπεί τούτο τοΰ μακαρίως ζην έστι τέλος, τούτον γάρ
χάριν πάντα πράττομεν, όπως μήτε άλγώμεν μήτε ταρβώμεν {ι) όταν δ'
άπαξ τούτο περί ημάς γένηται, λύεται πάς ό της ψυχής χειμών, ουκ
έχοντος τοΰ ζώου βασίζειν ώς προς ένδέον τι και ζητεΐν έτερον ω το της
ψυχής και τοΰ σώματος αγαθόν συμπληρώσεται. τότε γάρ ηδονής χρείαν
εχομεν όταν εκ τοΰ μή παρεϊναι τήν ήδονήν άλγώμεν (όταν δε μή
άλγώμεν,) ούκέτι τής ηδονής δεόμεθα. και δια τούτο τήν ήδονήν αρχήν
και τέλος λέγομεν είναι τοΰ μακαρίως ζήν ταύτην γάρ αγαθόν πρώτον και
συγγενικόν εγνωμεν, και άπό ταύτης καταρχόμεθα πάσης αίρέσεως και
φυγής και επί ταύτην καταντώμεν ώς κανόνι τώ πάθει πάν αγαθόν 15
κρίνοντες. (3) και έπεί πρώτον αγαθόν τοΰτο και σύμφυτον, δια τούτο και
ού πάσαν ήδονήν αίρούμεθα, άλλ' εστίν ότε πολλάς ήδονάς ΰπερβαίνομεν,
όταν πλεΐον ήμίν τό δυσχερές εκ τούτων επηται- και πολλάς άλγηδόνας
ηδονών κρείττους νομίζομεν, επειδάν μείζων ήμΐν ηδονή παρακολουθή
πολύν χρόνον ύπομείνασι τάς άλγηδόνας. πάσα ουν ηδονή δια τό φύσιν 20
έχειν οίκείαν αγαθόν, ού πάσα μέντοι αιρετή· καθάπερ και άλγηδών πάσα
κακόν, ού πάσα δέ άεί φευκτή πεφυκυΐα. τή μεντοι συμμετρήσει και
συμφερόντων και ασύμφορων βλεφει ταύτα, πάντα κρίνειν καθήκει-
χρώμεθα γάρ τω μεν άγαθώ κατά τινας χρόνους ώς κακώ, τώ δε κακώ
τούμπαλιν ώς άγαθώ. (4) και τήν αύτάρκειαν δε αγαθόν μέγα νομίζομεν, ζ$
ούχ "να πάντως τοις ολίγοις χρώμεθα, άλλ' όπως εάν μή εχωμεν τά πολλά,
τοις ολίγοις χρώμεθα, πεπεισμένοι γνησίως ότι ήδιστα πολυτελείας
άπολαύουσιν οι ήκιστα ταύτης δεόμενοι, και ότι τό μέν φνσικόν πάν
εύπόριστόν έστι, τό δέ κενόν δυσπόριστον. οΐτε λιτοί χυλοί ίσην πολντελεϊ
διαίτη τήν ήδονήν επιφέρουσιν όταν άπαν τό άλγοΰν κατ' ενδειαν έξαιρεθή • 3 0
και μάζα και ΰδωρ τήν άκροτάτην άποδίδωσιν ήδονήν επειδάν ενδεών τις
αυτά προσενεγκηται. τό συνεθίζειν ουν εν ταΐς άπλαΐς και ού πολυτελεσι
διαίταις και ύγιείας εστί συμπληρωτικόν και προς τάς αναγκαίας τοΰ βίου
χρήσεις άοκνον ποιεί τον άνθρωπον και τοις πολυτελεσιν εκ διαλειμμάτων
προσερχομένονς κρεΐττον ημάς διατίθησι και προς τήν τύχην άφοβους 35
7ταρασκ·€υά{€ΐ. ( 5 ) όταν ουν λεγωμεν ήδονήν τέλος υπάρχειν, ού τάς τών
άσωτων ήδονάς και τάς εν απολαύσει κειμένας λέγομεν, ώς τίνες
άγνοοΰντες και ούχ όμολογοΰντες ή κακώς έκδεχόμενοι νομίζουσιν, άλλα
τό μήτε άλγεΐν κατά σώμα μήτε ταράττεσθαι κατά ψυχήν. ού γάρ πότοι
και κώμοι συνείροντες ούδ' απολαύσεις παίδων και γυναικών ούδ' ιχθύων 4 °
και τών άλλων όσα φέρει πολυτελής τράπεζα τον ήδύν γεννά βίον, άλλα
νήφων λογισμός και τάς αιτίας έξερευνών πάσης αίρέσεως και φυγής και
τάς δόξας έξελαυνων εξ ών πλείστος τάς φυχάς καταλαμβάνει θόρυβος. (6)
τούτων δέ πάντων άρχή και τό μέγιστον αγαθόν φρόνησις· διό και
φιλοσοφίας τιμιώτερον υπάρχει φρόνησις, έξ ής αί λοιπαι πάσαι 45
πεφύκασιν άρεταί, διδάσκουσα ώς ουκ έστιν ήδέως ζην άνευ τοΰ φρονίμως
και καλώς και δικαίως, (ουδέ φρονίμως και καλώς και δ ι κ α ί ω ί ^ άνευ τοΰ
ήδέως- συμπεφύκασι γαρ αί άρεταί τω ζην ήδέως, και το ζην ήδέως
τούτων εστίν άχώριστον".