"Ο ρόλος του Πέτρου στην πρώτη χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων"

Με την ευκαιρία της εορτής των πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου παρατίθεται στη συνέχεια ένα απόσπασμα από το βιβλίο "Η πρώτη χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων. Συμβολή στην Ιστορία του Πρώιμου Χριστιανισμού"



...Μετά την Ανάληψη  του Χριστού, αφού οι μαθητές του εγκαθίστανται μόνιμα πλέον στην Ιερουσαλήμ, παρουσιάζεται μία απόλυτη ισότητα μεταξύ τους, και δε δείχνει να ξεχωρίζει κάποια ηγετική μορφή. Αυτό άλλωστε υπονοεί και το χωρίο Πρ. 1, 14 στο οποίο τονίζεται ότι και οι δώδεκα μαθητές «ήσαν προσκαρτερούντες ομοθυμαδόν τη προσευχή και τη δεήσει». Βεβαίως αυτή η προσπάθεια για τονισμό της ισοτιμίας των δώδεκα δεν πρέπει να θεωρείται ξένη με το θεολογικό σκοπό του Λουκά, που, χρησιμοποιώντας στον αριθμό δώδεκα για τα μέλη της αποστολικής ομάδας,  συνδέει τους μαθητές του Ιησού με τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ, όπως έχει τονιστεί και προηγουμένως. 
Σύντομα όμως, στον επόμενο στίχο τα πράγματα αλλάζουν και ξεχωρίζει η ηγετική μορφή του Σίμωνα Πέτρου. Πλέον η κοινότητα δείχνει να αποκτάει αρχηγό που θα την καθοδηγεί στη συνέχεια. Αυτό είναι απόλυτα φυσικό: όσο η ομάδα ήταν μικρή και δεν είχε αυξηθεί σημαντικά δε φαίνεται να χρειαζόταν απαραίτητα έναν ηγέτη που θα έδινε το στίγμα της και θα την εκπροσωπούσε ενώπιον των αρχών. Αργότερα όμως, όταν αυτή αυξήθηκε και δεν την αποτελούσαν πλέον οι λίγοι Γαλιλαίοι, που είχαν ακολουθήσει τον Ιησού στην Ιερουσαλήμ, χρειαζόταν οπωσδήποτε μία χαρισματική μορφή, ένα πρόσωπο γύρω από το οποίο θα συσπειρωνόταν και θα καθοδηγούνταν, όταν χρειαζόταν, ενώ αυτός θα επωμιζόταν και το ρόλο του καθοδηγητή και του παρηγορητή της ομάδας στις δύσκολες στιγμές. Θα είχε δηλαδή τη διακονία στα χέρια του, θα μιλούσε εξ ονόματος του Ιησού και θα απένειμε και τη δικαιοσύνη όταν χρειαζόταν.

***

Όπως τονίστηκε, αυτό το πρόσωπο ήταν ο Πέτρος. Για τον αναγνώστη των ευαγγελίων μοιάζει να είναι απόλυτα φυσική η διαδοχή του Ιησού από αυτόν στην αρχηγία της κοινότητας. Και μέχρι να εμφανιστεί στο προσκήνιο η ισχυρή προσωπικότητα του Παύλου που θα επισκιάσει όλες τις υπόλοιπες και θα είναι ο ηγέτης του χριστιανικού κινήματος, που θα το καθοδηγήσει στην πορεία του στον ελληνορωμαϊκό κόσμο,  είναι ο πρωταγωνιστής. 
Από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας του με τον Ιησού, στη λίμνη Γεννησαρέτ, ο Πέτρος αποκτάει μία ιδιαίτερη σχέση και οικειότητα μαζί του. Αξίζει να παρατεθεί αυτή η πορεία του κοντά στον διδάσκαλο, όπως περιγράφεται στο ευαγγελικό κείμενο του Λουκά, για να κατανοηθεί καλύτερα ο ηγετικός του ρόλος μέσα στην πρώτη κοινότητα.
Ο Πέτρος λοιπόν δείχνει να κατανοεί το έργο του Ιησού και τη μεσσιανική αποστολή του. Του  ζητάει λοιπόν να βγει από τη βάρκα του, γιατί θεωρεί τον εαυτό του αμαρτωλό και δε μπορεί να Τον έχει στο πλεούμενό του. Ο Ιησούς  τον συμπαθεί ιδιαίτερα, και ενώ έχει μαζί του και τα παιδιά του Ζεβεδαίου, τους συνέταιρους του Σίμωνα, μιλάει μόνο σε αυτόν και του δείχνει την αποστολή του, λέγοντάς του: «από του νυν ανθρώπους έση ζωγρών» (Λκ. 5,10). 
Αυτή η ιδιαίτερη σχέση του Πέτρου με τον Ιησού, είναι γνωστή σε όλη την παράδοση που χρησιμοποιεί ως πηγή του το τρίτο ευαγγέλιο. Έτσι το όνομα του Πέτρου φιγουράρει πρώτο στον κατάλογο των μαθητών(6,14), είναι ο μόνος, μαζί με τους γιους Ζεβεδαίου, τον Ιωάννη και το Ιάκωβο, που παρευρίσκεται στην ανάσταση της κόρης του Ιαείρου (Λκ. 8, 51), απαντάει σωστά στο ερώτημα για το ποιος είναι ο Ιησούς (Λκ. 9, 20), παρακολουθεί με τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη τη Μεταμόρφωση του Ιησού (Λκ. 9, 28), απαντάει εξ ονόματος των μαθητών και τονίζει την απάρνηση των πάντων, ως προϋπόθεση της μαθητείας (Λκ. 18, 28), στο διάλογο με τον Ιησού, πριν το Πάθος διαβεβαιώνει ότι θα είναι έτοιμος να τον ακολουθήσει παντού (κάτι  που διαψεύδεται αμέσως από τον Ιησού, Λκ. 22, 31-34), και αρνείται το Χριστό στην αυλή του  αρχιερέα  ( Λκ. 22, 54-61) εξυπηρετώντας με αυτή του την ενέργεια το θεολογικό σκοπό των ευαγγελίων, που θέλουν να τονίσουν την απόλυτη μοναξιά του Ιησού, πάνω στο σταυρό, όταν μόνος του αγωνίζεται για τη σωτηρία των ανθρώπων.
Τέλος, μετά την εμπειρία της Ανάστασης, ο Πέτρος είναι αυτός που τρέχει στον άδειο τάφο (Λκ. 24,12), και διαπιστώνει μόνος του ότι οι γυναίκες δεν είχαν πει ψέματα"......